Uwaga! Konkurs plastyczny!

Regulamin konkursu plastycznego
pt. MOJA MAMA PIELĘGNIARKA / POŁOŻNA W PRACY

1/ Organizator konkursu: Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych.

2/ Uczestnicy konkursu: dzieci pielęgniarek, pielęgniarzy i położnych uczęszczające do szkół podstawowych w trzech grupach wiekowych:
– dzieci z klas I-III,
– dzieci z klas IV-VI,
– dzieci z klas VII-VIII.

3/ Cel konkursu: zainteresowanie i propagowanie piękna zawodu pielęgniarki i położnej.

4/ Przedmiot konkursu: przedmiotem oceny przez jury będą prace plastyczne wykonane przez uczestników, technika wykonania dowolna.

5/ W ocenie brane pod uwagę będą: pomysłowość, kreatywność, samodzielność wykonania pracy.

6/ Złożenie prac: fotografię lub skan wykonanej pracy zaprojektowanego należy przesłać na adres e-mail: mediaozzpip@gmail.com lub poprzez wiadomość  do strony www.facebook.com/zwiazek.pielegniarek – podając w treści wiadomości imię i nazwisko autora, imię i nazwisko rodzica należącego do OZZPiP wraz z nazwą miejsca pracy.

7/ Termin nadsyłania prac konkursowych upływa: 04.06.2020r.

8/ Rodzic przystępującego do Konkursu Uczestnika jednocześnie potwierdza, że spełnia warunki określone w Regulaminie oraz zgadza się na publikację przez OZZPiP przesłanego zdjęcia lub skanu pracy konkursowej za pośrednictwem wszystkich kanałów dystrybucyjnych i wszelkich nośników informacji z podaniem imienia i nazwiska.

9/ Ogłoszenie wyników na stronie internetowej OZZPiP i Facebooku nastąpi do 10.06.2020 r.

10/ Dla zwycięzców przewidziano atrakcyjne nagrody, które zostaną wysłane pocztą.

PILNE! WAŻNE! PRZEKAŻCIE KOLEŻANKOM I KOLEGOM W PRACY!

Poniżej pełna treść apelu skierowanego do struktur i członków OZZPiP przez przewodniczącą Krystynę Ptok:

---

Warszawa, dnia 19.05.2020r.

 

Przewodniczący
Zakładowych, Międzyzakładowych i Regionalnych Organizacji OZZPiP
Członkowie Związku
/wszyscy/

 

Szanowni Państwo, 

Koleżanki i Koledzy,

W nawiązaniu do pisma z dnia 24-04-2020r. znak ZK-676/VII/2020 jeszcze raz proszę i uczulam, aby maksymalnie dokumentować i notować wszystkie przypadki :

– braku procedur,

– naruszenia procedur (np. niewystarczająca ilość testów, brak wywiadu epidemiologicznego),

– błędnego zarządzania (np. niewłaściwa organizacja czasu pracy personelu, polecenia pracy na kwarantannie),

– braku środków ochrony indywidualnej lub ich nieracjonalna reglamentacja.

Przypominam, że zgodnie z art.  104¹ § 1 pkt. 8 Kodeksu pracy  obowiązujący w podmiocie leczniczym Regulamin pracy – określając prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników związane z porządkiem w zakładzie pracy – powinien także ustalać obowiązki dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy (…), w tym także sposób informowania pracowników o ryzyku zawodowym, które wiąże się z wykonywaną pracą.

Na podstawie art.  226 Kodeksu pracy pracodawca jest zobowiązany oceniać i dokumentować ryzyko zawodowe związane z wykonywaną pracą oraz stosować niezbędne środki profilaktyczne zmniejszające ryzyko, a także informować pracowników o ryzyku zawodowym, które wiąże się z wykonywaną pracą, oraz o zasadach ochrony przed zagrożeniami. Przez ryzyko zawodowe należy rozumieć prawdopodobieństwo wystąpienia niepożądanych zdarzeń, związanych z wykonywaną pracą, powodujących straty, w szczególności wystąpienie u pracowników niekorzystnych skutków zdrowotnych w wyniku zagrożeń zawodowych występujących w środowisku pracy lub sposobu wykonywania pracy.

Informacja o ryzyku zawodowym powinna być przekazywana pracownikowi nie tylko w chwili podejmowania przez niego pracy, ale w każdym przypadku zmian w ryzyku zawodowym (a przecież rozpoczęcie pracy w jednostkach organizacyjnych podmiotu leczniczego dedykowanych do przeciwdziałania COVID-19 stanowi istotną zmianę w ryzyku zawodowym pracowników) !

Nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywania nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracodawca jest obowiązany zapewnić przeszkolenie pracownika w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy przed dopuszczeniem go do pracy oraz prowadzenie okresowych szkoleń w tym zakresie. Szkolenie pracownika przed dopuszczeniem do pracy nie jest wymagane tylko w przypadku podjęcia przez niego pracy na tym samym stanowisku pracy, które zajmował u danego pracodawcy bezpośrednio przed nawiązaniem z tym pracodawcą kolejnej umowy o pracę (art. 237³ Kodeksu pracy).

Ponadto pracodawca zobowiązany jest konsultować z pracownikami lub ich przedstawicielami wszystkie działania związane z bezpieczeństwem i higieną pracy, w szczególności dotyczące oceny ryzyka zawodowego występującego przy wykonywaniu określonych prac oraz informowania pracowników o tym ryzyku (art. 237^11a § 1 pkt. 2 Kodeksu pracy).

W tym miejscu zwracamy uwagę na jakże aktualny w stanie epidemii COVID-19 wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2010 r. sygn. akt I PK 95/10, który stwierdził :

„Niepoinformowanie o ryzyku zawodowym, co doprowadziło do zarażenia pracownika prątkami gruźlicy i naraziło go na cierpienia związane z zagrożeniem zdrowia oraz na niekorzystne przeżycia psychiczne, rodzi odpowiedzialność pracodawcy na zasadzie art. 445 k.c. Można przyjąć, że odpowiedzialność za stworzenie lub akceptowanie warunków pracy, które doprowadziły pracownika do zarażenia prątkami gruźlicy i naraziły go na cierpienia związane z zagrożeniem zdrowia oraz na niekorzystne przeżycia psychiczne, kształtuje się na zasadzie odpowiedzialności nie z czynu niedozwolonego, lecz ma charakter kontraktowy.”

Z opisu stanu fatycznego wynika, że pracownik nie otrzymał od pracodawcy informacji o zapobieganiu zarażeniu chorobami zakaźnymi oraz o postępowaniu w przypadku zetknięcia się z czynnikami chorobotwórczymi.

W uzasadnieniu wyroku S.N. stwierdził :

(…) Przypomnijmy, że powódka była pracownikiem. Łączył ją z pozwanym pracodawcą stosunek pracy, a przepisy, na których naruszenie powołuje się powódka w pozwie; stanowią ją obowiązki pracodawcy w zakresie bhp; obowiązki uszczegóławiające zasadę prawa pracy (art. 15 k.p.) i zasadę konstytucyjną (art. 66 ust. 1 Konstytucji RP).

(…) Za nie mniej istotny przykład należałoby uznać obowiązki zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy (w tym między innymi obowiązek przekazania informacji o ryzyku zawodowym i sposobach jego zapobiegania, art. 226 pkt 2 k.p., w szczególności w celu przeciwdziałania chorobom zawodowym i parazawodowym, art. 227 k.p.). Wszystkie te przypadki i wiele innych pozwalają na pociąganie pracodawcy do odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych pracownika (zdrowie – w tym psychiczne, życie). Wypadałoby zatem dopuścić stosowanie w reżimie kontraktowej odpowiedzialności pracodawcy przynajmniej norm regulujących sposób naprawienia szkód na dobrach osobistych.

(…) Można zatem (z wieloma zastrzeżeniami) przyjąć, że odpowiedzialność za stworzenie (akceptowanie) warunków pracy, które doprowadziły powódkę do zarażenia prątkami gruźlicy i naraziły ją na cierpienia związane z zagrożeniem zdrowia oraz na niekorzystne przeżycia psychiczne, kształtowałaby się na zasadzie odpowiedzialności nie z czynu niedozwolonego, lecz miałaby charakter kontraktowy.

(…) Uszczerbki te mogą polegać na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach bezpośrednio związanych ze stanem zdrowia, ale też z jego dalszymi następstwami w postaci odczuwanego dyskomfortu w wyglądzie, mobilności, poczuciu osamotnienia, nieprzydatności społecznej bądź nawet wykluczenia społecznego. Może polegać także na obawie o stan zdrowia, a zatem działanie podważające poczucie bezpieczeństwa zdrowotnego stanowi także działanie zagrażające dobru osobistemu, jakim jest zdrowie i może powodować krzywdę polegającą na znoszeniu cierpień psychicznych związanych z zagrożeniem. Przy czym naruszenie bezpieczeństwa zdrowia, powodujące lęk o stan zdrowia w istocie stanowi zagrożenie dla dobra osobistego, jakim jest zdrowie. Nie tylko trwałe, ale także chwilowe zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych, usprawiedliwiają przyznanie zadośćuczynienia (wyrok Sądu Najwyższego z 9 maja 2007 r., II CSK 42/07). Krzywda poszkodowanego pracownika musi być rzeczywista i istotna.

Przenosząc te generalne tezy do stanu faktycznego sprawy należy uznać, iż z pewnością zachorowanie powódki w 2005 r. stanowiło realny uszczerbek na zdrowiu. Późniejsze diagnozowania i w efekcie ich kilkakrotnego powtórzenia diagnoza ostateczna – zarażenie prątkami gruźlicy, czyli nosicielstwo choroby zakaźnej – stanowiło i stanowi psychiczne obciążenia pracownika, co jest oznaką dysfunkcji organizmu. Dysfunkcja ta łączy się nie tylko z koniecznością okresowej kontroli płuc, ale także jest na tyle istotna, że ogranicza zakres prac, które może podejmować powódka i wreszcie wymusza wyższy poziom dbałości o zdrowie tak, by zminimalizować ryzyko zachorowania. (wyrok wraz z uzasadnieniem stanowi załącznik do niniejszego pisma).

Mając powyższe na uwadze jeszcze raz proszę Was: dokumentujcie na bieżąco wszystkie przypadki naruszania Waszych praw pracowniczych. Notujcie zdarzenia w kalendarzach, róbcie dokumentacje zdjęciowe, informujcie – najlepiej na piśmie, wiadomościami mailowymi lub SMS – swoich Przewodniczących OZZPiP, o wszelkich wątpliwościach w zakresie naruszania przepisów BHP, braku lub podejrzenia wadliwych środków ochrony indywidualnej, o braku informacji o ryzyku zawodowym.

Z kolei do Przewodniczących Zakładowych Organizacji Związkowych OZZPiP apeluje, aby nie ignorować takich zgłoszeń tylko każde takie zawiadomienie również dokumentujcie – nawet gdy istnieje tylko nawet niewielka możliwość naruszenia – i zgłaszajcie to formalnie do swoich Pracodawców. Jeżeli teraz nie zabezpieczy się odpowiednich dowodów (korespondencja z pracodawcą, zarządzenia kadry kierowniczej, zdjęcia środków ochrony indywidualnej lub wyposażenia, inne dokumenty)  to ciężko będzie dowieść w przyszłości racji pracownika w postępowaniu sądowym.

Musimy zachowywać w tym zakresie daleko idącą ostrożność, bowiem OZZPiP ma bardzo utrudnioną możliwość wyegzekwowania jasnych i czytelnych odpowiedzi od centralnych organów administracji państwowej, czego przykładem jest choćby uzyskanie jakichkolwiek danych o rzekomo zawartej przez Ministra Zdrowia z PZU S.A. umowie dodatkowego ubezpieczenia pracowników medycznych i ich rodzin od zakażenia COVID-19.

Proszę docierajcie z tą informacją do wszystkich, także osób które JESZCZE nie należą do naszej organizacji związkowej. Musimy się pilnować i nie możemy się dać ograć pracodawcom. Pamiętajcie, żeby z dużą dozą ostrożności podpisywać i akceptować dokumenty jakie dostarcza Wam pracodawca. Podpisujecie dokumenty z adnotacją „Potwierdzam odbiór” z podaniem „daty i godziny odbioru” oraz podpis. Sprawdzajcie, czy dokument, który podpisujecie jest identyczny z tym, który jest Wam przekazywany. Przy takim zabezpieczeniu nie będzie wątpliwości, że potwierdziliście tylko fakt doręczenia dokumentu, a nie że wyrażaliście zgodę na propozycję pracodawcy. Wskazując datę i godzinę doręczenia pisma nie będzie możliwości antydatowania dokumentu z mocą wstecz (jest to niestety bardzo częsta praktyka pracodawców, gdy do nich dociera, że naruszyli jakieś przepisy prawa pracy). Jeżeli z treści dokumentu wynika, że na coś macie się zgodzić „za porozumieniem stron” to nie podpisujecie tego automatycznie tylko proście o przekazanie kopii dokumentu celem zastanowienia się nad jego treścią i skonsultowania z organizacją OZZPiP.

Razem jesteśmy silniejsze, razem możemy więcej!

Z życzeniami zdrowia i siły, pozostając do Waszej dyspozycji.

(-) Krystyna Ptok
Przewodnicząca OZZPiP

8 MAJA TO DZIEŃ POLSKIEJ POŁOŻNEJ z tej okazji przesyłamy najlepsze życzenia przygotowaliśmy także wywiad z gościem specjalnym położnym Tomkiem Kołodziejczykiem i położną Eweliną Wójcik z Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego nr 4 w Lublinie.

Przewodnicząca Krystyna Ptok w imieniu Zarządu Krajowego OZZPiP skierowała odpowiedź na apel Polskiej Federacji Szpitali – Organizacji Pracodawców:

---

Warszawa, dnia 5.05.2020 r.

Polska Federacja Szpitali
ul. Nowogrodzka 11
00-513 Warszawa

 W nawiązaniu do ostatniego apelu Polskiej Federacji Szpitali skierowanego do związków zawodowych ze szczególnym „wyróżnieniem” wśród nich Zarządu Krajowego Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych jako – jak rozumiem – rzekomo podejmującego

„działania eskalujące niepokój wśród personelu medycznego, a przez to wpływające dezorganizująco na właściwe świadczenie działalności leczniczej przez podmioty lecznicze lub inne jednostki organizacyjne systemu ochrony zdrowia”, jako Przewodnicząca tej Organizacji, mając w tej kwestii poparcie całego ww. Zarządu, nie mogę pozostać bierna wobec czynionych nam w owym apelu zarzutów (w naszym przekonaniu absolutnie niezasadnych, a wręcz absurdalnych).

Z całym szacunkiem, przede wszystkim wydaje się niedorzeczne czynienie Związkowi Zawodowemu wyrzutów z tytułu upominania się o warunki pracy i wynagradzania reprezentowanej przez niego grupy zawodowej ze względu na znaczne pogorszenie warunków pracy i dynamiczny wzrost zagrożenia zdrowotnego związanego z wykonywanymi obowiązkami służbowymi (rozprzestrzenianie się zakażeń koronawirusem SARS-CoV-2 wśród personelu medycznego – z pierwszymi już niestety ofiarami śmiertelnymi wśród pielęgniarek właśnie). Tak jak za naturalną uznać należy nadzwyczajną mobilizację w tym szczególnym okresie, tak też szczególne powinny być zasady gratyfikowania owej mobilizacji, zwłaszcza przy ogromnym zagrożeniu, o jakim mówimy w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa i wzrostem ryzyka zawodowego.

Jako osoba pozostająca w stałym kontakcie z pielęgniarkami i położnymi w całym kraju (od początku zaangażowanymi w pracę w bezpośrednim kontakcie z zarażonymi pacjentami) zapewniam, że podnoszenie z poziomu dyrektorskich biurek (proszę mi wybaczyć ową dosadność, jednak to Państwa apel zmusił mnie do takiego tonu), iż obecna sytuacja „obliguje nas, jako całą strukturę systemu ochrony zdrowia, do wykazywania się wzmożoną aktywnością zawodową oraz odpornością na związane z nią trudy”, delikatnie rzecz ujmując, obraża personel medyczny, pozostający „na pierwszej linii ognia”, a więc najbardziej narażony na zachorowania. Insynuowanie, iż personel ów powinien „wykazać się wzmożoną aktywnością i odpornością na związane z nią trudy”, nie zważając na zagrożenia, zadowalając się – jak rozumiem – tym, co pracodawca zapewni, jest poniżej wszelkiej krytyki. Gwarantuję Państwu, że personel pielęgniarski i położniczy od lat wykazuje się najwyższą aktywnością – chociażby ze względu na postępujący brak kadr w tej grupie zawodowej przy jednoczesnym regularnym przyroście obowiązków. Gdyby tak nie było, już dawno zmuszeni byliby Państwo zamykać zarządzane przez siebie placówki. Pragnę tym samym podkreślić, że na podobne aroganckie odezwy nie będzie przyzwolenia naszego środowiska.

W żadnym wypadku nie kwestionujemy twierdzenia, jakoby byli Państwo „jako pracodawcy (…) prawnie zobowiązani (…) do implementacji stosownych procedur w zakresie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, które ukierunkowane są na zapewnienie jak najwyższego stopnia protekcji dla personelu medycznego oraz pacjentów przed potencjalnym zagrożeniem zachorowania na COVID-19”. Niestety, reprezentując prawa i interesy pracowników, najlepiej wiemy, że w niektórych miejscach zobowiązanie to nie jest realizowane. Nie wszędzie bowiem wymagana ochrona jest pracownikom zapewniana. W wielu miejscach brakowało i nadal brakuje podstawowych środków ochrony indywidualnej, a pracownicy są zdani na siebie. W innych miejscach te dostępne pozostawiają wiele do życzenia, nie spełniając swoich funkcji. Mają jedynie świadczyć o (pozornym niestety) wywiązaniu się przez pracodawców ze zobowiązań podyktowanych przepisami powszechnie obowiązującego prawa i odpowiednimi procedurami. Pragnę zwrócić uwagę, iż Związek podjął natychmiastowe działania w tym zakresie, gdzie tylko może wyposażając swoich członków w środki ochrony (zakupiliśmy m.in. solidne przyłbice). Niejako wyręcza tym samym pracodawców z ich obowiązku, co jednak, jak widzę, przeszło wśród tych ostatnich bez echa.

Z kolei pouczanie organizacji związkowych (aby formułowane przez nie wystąpienia były

„eksponowane w sposób adekwatny”, a krytyka wobec pracodawców najlepiej by była „miarodajna i obiektywna”, tudzież „nieprzekraczająca granic rzeczowej potrzeby”) przypomina nam niestety dość popularny wśród niektórych pracodawców (z przykrością stwierdzam, że w większości zarządzających podmiotami niepublicznymi, które to – zdaje się – dość licznie występują w Polskiej Federacji Szpitali) trend lekceważenia strony społecznej i dyskredytowania jej osiągnięć popartych ciężką pracą, mobilizacją i codzienną aktywnością w relacjach z podmiotami odpowiedzialnymi za kształtowanie sytuacji ochrony zdrowia w naszym kraju, nad czym niezwykle ubolewamy. Sami bowiem w swojej działalności stawiamy przede wszystkim na współpracę, dostrzegając obopólne korzyści, jakie może ona przynieść. Niestety często odbijamy się od muru, nie dostrzegając po stronie partnera rozmów dobrej woli oraz chęci współdziałania (co tylko potwierdza ton Państwa apelu).

Odnosząc się do uwagi o tym, że „czynności poszczególnych organizacji związkowych w ramach reakcji na ewentualne zaniedbania ze strony danego pracodawcy powinny być podejmowane tylko i wyłącznie w oparciu o zweryfikowane, prawdziwe i rzeczywiście zaistniałe okoliczności faktyczne, a więc dotyczące zdarzeń oraz przypadków, które faktycznie miały miejsce”, pozostaje mi zapewnić, iż właśnie w oparciu o takowe zawsze są podejmowane. Jesteśmy dojrzałym i poważnie traktującym inne podmioty związkiem zawodowym, który każdorazowo weryfikuje docierające doń sygnały o ewentualnych naruszeniach praw czy interesów pracowniczych, dążąc do zapobieżenia eskalacji problemów, z jakimi zmagają się w swej pracy nasi członkowie. Z tej też przyczyny częstokroć to my stanowimy bufor między pracownikiem a pracodawcą, gasząc pożary, które bez naszego udziału mogłyby osiągnąć większe rozmiary. Nie uważamy bowiem, że związek i pracodawca to wrogie sobie „instytucje”, choć z treści apelu Federacji taki wniosek niestety można wysnuć. Podkreślę jeszcze raz – cenimy sobie rzeczową współpracę opartą o wzajemny szacunek wszystkich uczestników wspólnych działań.

Zwracam uwagę, iż zdecydowanie nie na miejscu zdaje się również wybieg polegający na uderzeniu w morale pracowników. Fragmentem „Nie zapominajmy o treści złożonych przez nas zobowiązań, na mocy których zobowiązaliśmy się do sprawowania profesjonalnej opieki nad życiem i zdrowiem ludzkim, do przeciwdziałania cierpieniu i zapobieganiu chorobom oraz do podejmowania niezbędnych czynności w szeroko pojmowanym interesie pacjentów, zwłaszcza w sytuacjach, w których ich życie lub zdrowie może być zagrożone” Państwa zrzeszenie (Federacja) po raz kolejny udowadnia tylko, jak odległe od sytuacji, w której znaleźli się w dobie epidemii koronawirusa tzw. szeregowi pracownicy, okazuje się myślenie zarządzających podmiotami służby zdrowia. W końcu nie od dziś wiadomo, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Zapewniam jedynie, że poczucie obowiązku jest bardzo silnie zaszczepione wśród pielęgniarek i położnych. Instynkt samozachowawczy i troska o własne zdrowie, a w obecnej sytuacji także zdrowie najbliższych, nie są jednak mniej ważne i nie na miejscu jest wymaganie od pracownika, by poświęcał te wartości w ramach pełnienia misji na rzecz szpitala (bo zdaje się, że do tego zmierzają Państwo w swoim apelu).

Co zaś dotyczy rzekomego wywoływania [przez nas] lęku i frustracji wśród personelu medycznego, obawiam się, że wywołuje je przede wszystkim dezorganizacja pracy i brak podstawowych środków ochrony, niepewność jutra oraz docierające z wielu miejsc sygnały o zamiarze korzystania przez pracodawców z narzędzi skutkujących faktycznym spadkiem wynagrodzeń (co było przyczyną zajęcia przez nas stanowiska z 16 kwietnia b.r.). Według informacji spływających od członków naszego Związku z poszczególnych placówek to się już dzieje i z tym staramy się walczyć. Tym bardziej dziwi nas kategoryczne zaprzeczanie temu faktowi przez Federację oraz zarzucanie nam braku umiaru i taktu (owszem, jesteśmy dosadni i być może nie zawsze zważamy na poprawność polityczną, a prawda bywa bolesna, jednak należy się z nią mierzyć, na krytykę zaś być przygotowanym, zwłaszcza kiedy podejmuje się drastyczne kroki, z czego pracodawcy powinni sobie zdawać sprawę).

Nie sposób nie odnieść się także do twierdzenia, iż „dotychczasowe i kolektywne działania, w tym także Pracodawców – Szpitali wraz z Narodowym Funduszem Zdrowia doprowadziły do widocznych rezultatów w obrębie poprawy warunków płacowych pracowników systemu ochrony.” Otóż podkreślenia wymaga, iż widoczne rezultaty przyniosły przede wszystkim działania związków zawodowych, wobec których część pracodawców okazywało raczej wrogość aniżeli chęć wsparcia. Wielokrotnie na poziomie negocjacji wewnątrzzakładowych nasze lokalne organizacje proponowały poszczególnym pracodawcom wspólne wystąpienia (podjęcie wspólnych działań) do konkretnych podmiotów mających niejako pośredni wpływ na kreowanie polityki płacowej pracowników szpitali. Niewielu jednak skorzystało z tej propozycji (a szkoda, bo tam, gdzie się na to zdecydowali, zwykle mogliśmy ogłosić wspólny sukces – np. w sprawie „obronienia” kontraktu dla goczałkowickiego uzdrowiska czy zapobiegnięcia połączeniu dwóch katowickich szpitali, zagrażającemu ich przetrwaniu). Wracając jednak do zasług Federacji w polepszaniu sytuacji wynagradzania personelu medycznego w ostatnim czasie – dotychczas zajmowane przez Nią stanowiska raczej temu przeczą (mieli Państwo obiekcje zarówno do projektu ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, jak i do wykładni przepisów rozporządzenia tzw. OWU, przyznającego dodatkowe środki dla pielęgniarek i położnych – stanowisko z listopada zeszłego roku).

Poruszając temat dotychczasowych wzrostów wynagrodzeń konkretnie pielęgniarek i położnych – z przykrością informuję Szanownych Państwa zrzeszonych w Federacji, że wielu z pracodawców, również zasilających szeregi Państwa zrzeszenia, przez długi czas opierało się wprowadzeniu podwyżek z tzw. OWU w sposób zgodny z wielokrotnie wydawanymi przez Ministra Zdrowia i NFZ stanowiskami, pojawiającymi się zresztą w efekcie intensywnych,dynamicznych działań OZZPiP, który na bieżąco reagował na wszelkie sygnały od pracodawców, dotyczące ich wątpliwości co do poprawności podziału przedmiotowych środków dla pielęgniarek i położnych (że pozwolę sobie przypomnieć – również wynegocjowanych przez Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych, „przyniesionych” pracodawcom „w teczkach”, pozwalających na uatrakcyjnienie siatek płac bez obciążenia budżetów szpitali). Mimo to wielu pracodawców – z tego, co widzimy, także pełniących funkcje w organach Federacji – długo buntowało się przed pozyskaniem dodatkowych środków na wynagrodzenia pielęgniarek i położnych w pełnej możliwej do pozyskania wysokości, w, jak twierdzono, obawie o ewentualne kontrole Narodowego Funduszu Zdrowia. To z kolei sprawiło, że pielęgniarki otrzymały należne im dodatkowe wynagrodzenie z nawet rocznym opóźnieniem. Niektóre nadal na nie czekają. Gdyby nie determinacja związkowców i aktywna postawa naszych członków, pielęgniarki i położne do dziś nie otrzymałyby pieniędzy wywalczonych przez siebie na poziomie ogólnopolskim. Państwa pycha i podkreślanie swoich zasług w tej materii są więc zdumiewające. Wydźwięk Państwa apelu ma zaś daleko odmienny od koncyliacyjnego charakteru, co zdecydowanie nie sprzyja budowaniu tak postulowanej przez Państwa solidarności wszystkich uczestników systemu. Niestety.

Proszę więc pogodzić się z faktem, że jako podmiot reprezentujący prawa i interesy pracowników, będziemy nadal zajmować się tym, co do nas należy – bo działamy oddolnie, blisko ludzi, których dotyczy problem, na podstawie ich apeli, zgodnie z ich intencjami, oczekiwaniami, postulatami, kierując się ich dobrem i troską o ich przyszłość. Czasy pokornego przyzwalania na dominację strony pracodawców już dawno minęły, co najwyższy czas zaakceptować i zacząć poważnie traktować OZZPiP – najlepiej jako partnera równego sobie. Może to bowiem przynieść wymierne korzyści zarówno Państwu, jak i pracownikom. Nie musimy się lubić, ale powinniśmy się szanować – dla dobra pracowników i szpitali, przede wszystkim zaś dla dobra pacjentów, o których w całej tej sytuacji nie można zapomnieć. I tego proponuję trzymać się na przyszłość, licząc na merytoryczną, rzetelną współpracę na linii pracodawca-związek zawodowy.

W imieniu Zarządu Krajowego OZZPiP

Krystyna Ptok
Przewodnicząca

Przewodnicząca Krystyna Ptok przekazuje bieżące informacje dotyczące działań podejmowanych przez Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych.