NA WNIOSEK OZZPiP RZECZNIK PRAW OBYWATELSKICH PODJĄŁ INTERWENCJĘ W SPRAWIE SKANDALICZNYCH ZAPISÓW TZW. USTAWY O COVID-19

W nawiązaniu do wystąpienia Krystyny Ptok, przewodniczącej ZK OZZPiP, dotyczącego skandalicznych zapisów tzw. ustawy o COVID-19 Rzecznik Praw Obywatelskich wystąpił z interwencją do Marleny Maląg, Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.

OZZPiP w swoim wystąpieniu sformułował wniosek w sprawie wyeliminowania z obrotu prawnego art. 15 x ust. 1 ustawy, który to przepis wprowadza obowiązek pracy z naruszeniem standardów międzynarodowych i art. 65 Konstytucji. Związek podnosił też, że ograniczenia wolności pracy mogą zostać wprowadzone w stanach nadzwyczajnych jedynie w drodze ustawy.

RZECZNIK PRAW OBYWATELSKICH

Warszawa, 27-04-2020 r.

 

Pani

Marlena Maląg Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej

 

Szanowna Pani Minister,

w nawiązaniu do przesłanego w dniu 23 kwietnia 2020 r. wystąpienia przewodniczącej Zarządu Krajowego Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych (OZZPiP), dotyczącego wprowadzenia przez art. 73 pkt 30 ustawy z dnia 16 kwietnia 2020 r. o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-21 (Dz. U. poz. 695), bez konsultacji społecznych, zmiany treści art. 15x ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm., dalej jako ustawa), uprzejmie przesyłam kolejne wystąpienie OZZPiP dotyczące tego przepisu ustawy.

W wystąpieniu tym sformułowano wniosek w sprawie wyeliminowania z obrotu prawnego art. 15 x ust. 1 ustawy.

W opinii OZZPiP przepis ten wprowadza obowiązek pracy z naruszeniem standardów międzynarodowych i art. 65 Konstytucji. Ograniczenia wolności pracy mogą zostać wprowadzone w stanach nadzwyczajnych jedynie w drodze ustawy.

Europejska Konwencja Praw Człowieka zastrzega, że świadczenia wymagane w stanach nadzwyczajnych lub klęsk żywiołowych nie będą rozumiane jako zakazana praca przymusowa czy obowiązkowa. Według stanu na dzień 24 kwietnia 2020 r. w Polsce nie został ogłoszony jakikolwiek stan nadzwyczajny, określony w art. 228 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jak wynika z art. 233 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia w zakresie praw i wolności obywatela i człowieka, w tym również w zakresie szeroko pojętej wolności pracy mogą być wprowadzone jedynie we wskazanym w Konstytucji RP stanie klęski żywiołowej. Aktualnie w Polsce ogłoszony został jedynie stan epidemii na podstawie upoważnienia z ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczeniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, który, jak zauważa Związek, nie jest stanem nadzwyczajnym, o którym mowa w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Powołując się na art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich (Dz. U z 2020 r. poz. 627) uprzejmie proszę Panią Minister o przedstawienie stanowiska wobec zarzutów podniesionych przez OZZPiP w dwóch wyżej powołanych wystąpieniach.

Z poważaniem

Stanisław Trociuk
Zastępca Rzecznika Praw Obywatelskich

/Autor
,

OGRANICZENIA PRACY PIELĘGNIAREK W KILKU MIEJSCACH W ZWIĄZKU Z COVID-19 – JEST ROZPORZĄDZENIE, WCHODZI W ŻYCIE OD 30.04.2020

Dzisiaj (29.04.2020) zostało opublikowane rozporządzenie Ministra Zdrowia dotyczące ograniczeń przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 przez osoby wykonujące zawód medyczny mające bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem tym wirusem.

Każdy kierownik podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą:

  • wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 (szpitale jednoimienne)
  • lub w którego wyodrębnionej komórce organizacyjnej są udzielane są świadczenia zdrowotne opieki zdrowotnej wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 (oddziały zakaźne w szpitalach wielospecjalistycznych)

ma opracować wykaz stanowisk pracy, na których pracownicy medyczni mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, w tym uczestniczą w ich transporcie.

Osoby ujęte w ww. wykazie stanowisk nie mogą udzielać świadczeń zdrowotnych pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2.

UWAGA! Ograniczenie to nie dotyczy udzielania świadczeń, które nie wymagają bezpośredniego kontaktu z tymi pacjentami, np. w formie telepracy.

Pracodawca informuje na piśmie personel o objęciu ich ograniczeniem oraz wskazuje datę początkowa i końcową ograniczenia (jeśli nie ma wskazanej daty końcowej – ograniczenie obowiązuje do odwołania).

Wykaz stanowisk wraz z listą zatrudnionych osób kierownik podmiotu leczniczego przekazuje dyrektorowi właściwego oddziału NFZ oraz właściwemu wojewodzie.

Osoba objęta ograniczeniem, a pracująca w innym podmiocie otrzymuje, na swój wniosek, urlop bezpłatny w tym “innym” podmiocie na okres objęcia ograniczeniem.

W chwili obecnej BRAK W OBIEGU PRAWNYM POLECENIA Ministra Zdrowia W ZAKRESIE REKOMPENSATY I OBJĘCIEM DODATKOWEGO ŚWIADCZENIA PIENIĘŻNEGO, wypłacanego miesięcznie, przez okres objęcia ograniczeniem DLA OSÓB OBJĘTYCH OGRANICZENIEM.

Poniżej treść rozporządzenia i link do pliku z Dziennika Ustaw.

Rozporządzenie
Ministra Zdrowia1)

z dnia 28 kwietnia 2020 r.

w sprawie standardów w zakresie ograniczeń przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 przez osoby wykonujące zawód medyczny mające bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem tym wirusem

Na podstawie art. 7d ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, 567, 568 i 695) zarządza się, co następuje:

  • 1. 1. Kierownik podmiotu leczniczego umieszczonego w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującego działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne:

1)     wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 lub

2)     w którego wyodrębnionej komórce organizacyjnej są udzielane świadczenia opieki zdrowotnej wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem COVID-19

–          opracowuje wykaz stanowisk pracy, na których osoby wykonujące zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295 i 567) mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, w tym uczestniczą w ich transporcie, zwany dalej „wykazem stanowisk”.

  1. W przypadku podmiotu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w wykazie stanowisk umieszcza się wszystkie stanowiska pracy, na których osoby wykonujące zawód medyczny uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, a w przypadku podmiotu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, wyłącznie stanowiska pracy, na których osoby wykonujące zawód medyczny uczestniczą w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej w wyodrębnionej komórce organizacyjnej i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, o której mowa w ust. 1 pkt 2.
  2. Osoby uczestniczące w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej na stanowiskach określonych w wykazie stanowisk nie mogą uczestniczyć w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2. Ograniczenie to nie dotyczy udzielania świadczeń opieki zdrowotnej nie wymagających bezpośredniego kontaktu z tymi pacjentami, w szczególności udzielania tych świadczeń za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.
  3. Kierownik podmiotu leczniczego, o którym mowa w ust. 1, informuje na piśmie osoby, o których mowa w ust. 3, o objęciu ich ograniczeniem, o którym mowa w ust. 3. W informacji określa się dzień początkowy oraz końcowy objęcia ograniczeniem. W przypadku gdy nie ma możliwości określenia dnia końcowego objęcia ograniczeniem, ograniczenie obowiązuje do dnia jego odwołania przez kierownika podmiotu leczniczego, nie dłużej jednak niż do dnia zakończenia obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 lub ustania zatrudnienia osoby objętej ograniczeniem w podmiocie leczniczym, o którym mowa w § 1 ust. 1. Dzień końcowy objęcia ograniczeniem nie może przypadać wcześniej niż po upływie 14 dni od dnia zaprzestania udzielania świadczeń opieki zdrowotnej na stanowisku określonym wykazem stanowisk. Informacja zawiera pouczenie o treści § 3.
  4. Przekazanie informacji o objęciu ograniczeniem osoba, o której mowa w ust. 3, potwierdza pisemnie wraz ze wskazaniem daty doręczenia. W przypadku braku możliwości uzyskania podpisu dokonuje się adnotacji o przekazaniu informacji o objęciu ograniczeniem przez kierownika podmiotu leczniczego, o którym mowa w ust. 1, lub osobę przez niego upoważnioną wraz z podaniem informacji o przyczynie niemożności uzyskania podpisu oraz wskazaniem daty doręczenia.
  5. W przypadku gdy informację o objęciu ograniczeniem dostarczono w terminie późniejszym niż określony w tej informacji jako dzień początkowy, ograniczenie, o którym mowa w ust. 3, obowiązuje od dnia powiadomienia osoby objętej ograniczeniem. Osoba objęta ograniczeniem dokonuje adnotacji o terminie otrzymania informacji w obecności osoby przekazującej.
  • 2.1. Wykaz stanowisk, wraz z listą zatrudnionych na nich osób obejmującą imię i nazwisko każdej osoby objętej ograniczeniem, o którym mowa w § 1 ust. 3, jej numer PESEL i numer prawa wykonywania zawodu, kierownik podmiotu leczniczego, o którym mowa w § 1 ust. 1, przekazuje raz w miesiącu w terminie do 10. dnia każdego miesiąca postaci w sposób zapewniający właściwą ochronę danych osobowych, do właściwego miejscowo wojewody oraz dyrektora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.
  1. Wojewoda i dyrektor oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia przetwarzają dane, o których mowa w ust. 1, w celu zapewnienia dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej oraz zapobiegania i zwalczania COVID-19.
  2. W przypadkach uzasadnionych koniecznością zapewnienia dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej dyrektor oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia może, na wniosek kierownika podmiotu leczniczego, o którym mowa w § 1 ust. 1, wyrazić zgodę na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej przez osobę wykonującą zawód medyczny mimo objęcia jej ograniczeniem, o którym mowa w § 1 ust. 3. Informacja o wyrażeniu zgody jest przekazywana niezwłocznie na piśmie wnioskodawcy, osobie, której dotyczy wniosek, kierownikowi podmiotu leczniczego, o którym mowa w § 1 ust. 1, oraz wojewodzie.
  3. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, wnosi się do dyrektora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia właściwego ze względu na miejsce działania podmiotu leczniczego, o którym nowa w § 1 ust. 1, w którym udziela świadczeń zdrowotnych osoba wykonująca zawód medyczny objęta ograniczeniem.
  • 3.1. Pracodawca inny niż podmiot leczniczy, o którym mowa w § 1 ust. 1, zatrudniający pracownika będącego osobą, o której mowa w § 1 ust. 3, udziela temu pracownikowi, na jego wniosek, urlopu bezpłatnego na okres ustalony zgodnie z § 1 ust. 4 i 6.
  1. Przekazanie osobie wykonującej zawód medyczny informacji, o której mowa w § 1 ust. 4, stanowi podstawę do zaprzestania w okresie ustalonym zgodnie z § 1 ust. 4 i 6:

1)     świadczenia pracy na podstawie innej niż stosunek pracy,

2)     wykonywania zawodu medycznego w formie praktyki zawodowej, o której mowa w art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej

–          wykonywanych poza podmiotem leczniczym, o którym mowa w § 1 ust. 1.

  1. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się:

1)     w przypadku, o którym mowa w § 2 ust. 3;

2)     do osób, o których mowa w § 1 ust. 3, w przypadku gdy udzielając świadczeń w innych podmiotach niż określone w § 1 ust. 1, nie mają bezpośredniego kontaktu z pacjentami innymi niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2.

  • 4. Kierownik podmiotu leczniczego, o którym mowa w § 1 ust. 1, przekazuje po raz pierwszy dokumenty, o których mowa w § 2 ust. 1, w terminie 5 dni od dnia wejścia w życie rozporządzenia.
  • 5.Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

 

MINISTER ZDROWIA: wz. J. Szczurek-Żelazko

1)    Minister Zdrowia kieruje działem administracji rządowej – zdrowie, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 listopada 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Zdrowia (Dz. U. poz. 2269).

Link do pisma:  Rozporządzenie Ministra Zdrowia w zakresie ograniczeń dla osób medycznych

/Autor
,

PO NASZEJ INTERWENCJI OPUBLIKOWANO ZASADY SKIEROWAŃ DO PRACY PRZY ZWALCZANIU EPIDEMII

Po interwencji OZZPiP na stronie Ministerstwa Zdrowia pojawiły się wytyczne dotyczące skierowań do pracy przy zwalczaniu epidemii przez wojewodów w trybie art. 47. Jest to odpowiedź na pismo naszego Związku do Ministerstwa Zdrowia i Głównego Inspektora Pracy z 17.04.2020 r. Czerwonym kolorem i wykrzyknikami  [!!!!!!!!!!!] zaznaczone zostały kwestie, o które wnioskowaliśmy.

———-

SKIEROWANIE DO PRACY PRZY ZWALCZANIU EPIDEMII

  1. Jaka jest podstawa prawna kierowania osób do pracy przy zwalczaniu epidemii?

Możliwość skierowania osób do o pracy przy zwalczaniu epidemii określona została w art. 47 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2019 r. poz. 1239, z późn.zm.), zwanej dalej „ustawą”.

  1. Kto może być skierowany do pracy przy zwalczaniu epidemii?

Skierowany do pracy przy zwalczaniu epidemii może być:

– pracownik podmiotu leczniczego

– inna niż ww. osoba wykonująca zawód medyczny

– osoba, z którą podpisano umowę na wykonywanie świadczeń zdrowotnych

– inna osoba (np. wykonująca zawód niezwiązany z ochroną zdrowia) – pod warunkiem, że jest to uzasadnione aktualnymi potrzebami organów administracji w związku ze zwalczaniem epidemii.

  1. Kto nie może zostać skierowany do pracy przy zwalczaniu epidemii?

Skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii nie podlegają:

– osoby, które nie ukończyły 18 lat bądź ukończyły 60 lat;

– kobiety w ciąży;

– osoby samotnie wychowujące dziecko w wieku do 18 lat;

– osoby wychowujące dziecko w wieku do 14 lat;

–  osoby wychowujące dziecko z orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego;

-osoby, u których orzeczono częściową lub całkowitą niezdolność do pracy;

-inwalidzi i osoby z orzeczonymi chorobami przewlekłymi;

W przypadku gdy dziecko w wieku powyżej 14 lat jest wychowywane przez dwoje osób, którym przysługuje władza rodzicielska, do pracy przy zwalczaniu epidemii może zostać skierowana wyłącznie jedna z nich.

Zgodnie z rekomendacją Ministra Zdrowia przed wysłaniem skierowania do pracy wojewoda powinien skontaktować się z osobą, wobec której wydawana jest decyzja w celu potwierdzania, czy wręczenie skierowania jest możliwe. [!!!!!!!!!!!]

  1. Kto dostarcza decyzję o skierowaniu do pracy?

W dostarczaniu decyzji, ze względu na pilność, urzędy wojewódzkie wspierane są przez Policję oraz Wojska Obrony Terytorialnej.

  1. Kto może skierować do pracy przy zwalczaniu epidemii?

Decyzję o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii na terenie województwa, w którym osoba skierowana posiada miejsce pobytu lub jest zatrudniona, wydaje właściwy wojewoda, a w razie skierowania do pracy na obszarze innego województwa – minister zdrowia.

Od decyzji wojewody przysługuje odwołanie do ministra zdrowia. W przypadku, gdy decyzję wydał minister przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Odwołanie składa się za pośrednictwem wojewody.

Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy od decyzji składa się do Ministra Zdrowia. Wniosek ten można również złożyć za pośrednictwem wojewody, który prześle ten wniosek do Ministerstwa Zdrowia.

Wniesienie środka odwoławczego nie wstrzymuje wykonania decyzji. 

  1. Jak długo trwa obowiązek pracy przy zwalczaniu epidemii?

Decyzja o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii stwarza obowiązek pracy przez okres do 3 miesięcy w podmiocie leczniczym lub w innej jednostce organizacyjnej wskazanych w decyzji.

  1. Kto zatrudnia pracownika skierowanego do pracy przy zwalczaniu epidemii?

Podmiot, o którym mowa w decyzji o skierowaniu, nawiązuje z osobą skierowaną do pracy stosunek pracy, na okres nie dłuższy niż wskazany w decyzji. Do zawierania umów wskazanych w art. 47 ust 9 ustawy stosuje się przepisy ogólne prawa pracy. Szczegółowe warunki umowy zostaną przekazane przez pracodawcę przed dopuszczeniem do pracy.[!!!!!!!!!!!]

  1. Jakie wynagrodzenie przysługuje osobie skierowanej do pracy przy epidemii?

Ministerstwo Zdrowia w stanowisku przekazanym wojewodom rekomenduje ustalenie wynagrodzenia w wysokości nie niższej niż 150% kwoty wynagrodzenia, które osoba skierowana do pracy otrzymała w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym została skierowana, przy czym nie więcej niż kwota tego wynagrodzenia plus 10 000 zł. [!!!!!!!!!!!] 

Ważne jest, że kwota tego wynagrodzenia nigdy nie może być niższa od określonych w ustawie dolnych limitów, tj.:

  • nie może być niższa niż 150% przeciętnego wynagrodzenia zasadniczego przewidzianego na stanowisku pracy, na które osoba ta została skierowana;
  • nie może być niższa niż wynagrodzenie, które osoba skierowana do pracy przy zwalczaniu epidemii otrzymała w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym wydana została decyzja o skierowaniu jej do pracy przy zwalczaniu epidemii.

Powyższa regulacja, oznacza, że wynagrodzenie pracownika skierowanego do pracy w przedmiotowym trybie nie może być niższe niż wynagrodzenie otrzymane przez tę osobę w miesiącu poprzedzającym, bez względu na podstawę zatrudnienia (stosunek pracy czy umowa cywilnoprawna), jak również bez względu na to czy osoba skierowana była zatrudniona w jednym czy kilku miejscach pracy !!! Należy zatem brać pod uwagę cały zarobek wynikający z zatrudnienia osoby skierowanej do pracy, który utraciła ona w związku ze skierowaniem do pracy w innym podmiocie leczniczym.

Wynagrodzenie pracownika skierowanego nie może być niższe niż łączne wynagrodzenie (tj. wynagrodzenie zasadnicze oraz dodatkowe składniki wynagrodzenia np. dodatki za pracę w nocy, za dyżur medyczny), które osoba ta otrzymała w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym wydana została decyzja o skierowaniu jej do pracy przy zwalczaniu epidemii.

Wynagrodzenie określone w sposób wskazany powyżej, spełniające co najmniej gwarantowane ustawowo minima powinno znaleźć odzwierciedlenie w treści umowy o pracę. [!!!!!!!!!!!]

Przykłady:

  • Jeżeli osoba została skierowana do pracy w kwietniu, w marcu zarobiła 6000 zł (3 000 zł wynagrodzenia zasadniczego i 2000 zł dodatku za dyżury w jednym podmiocie oraz 1000 zł za dyżury w drugim podmiocie na podstawie kontraktu), a przeciętne wynagrodzenie zasadnicze na stanowisku pracy, na które została skierowana wynosi 3000 zł, jej wynagrodzenie w miejscu skierowania, zgodnie z rekomendacją Ministerstwa Zdrowia powinno wynosić 9000 zł
  • Jeżeli osoba została skierowana do pracy w kwietniu, w marcu zarobiła na podstawie umowy cywilnoprawnej 25 000 zł, a przeciętne wynagrodzenie zasadnicze na stanowisku pracy, na które została skierowana wynosi 7000 zł, jej wynagrodzenie w miejscu skierowania, zgodnie z rekomendacją Ministerstwa Zdrowia, powinno wynosić 35 000 zł
  • Jeżeli osoba została skierowana do pracy w kwietniu, w marcu zarobiła 5 000 zł, a przeciętne wynagrodzenie zasadnicze na stanowisku pracy, na które została skierowana wynosi 6000 zł, jej wynagrodzenie w miejscu skierowania, zgodnie z rekomendacją Ministerstwa Zdrowia, powinno wynieść 7 500 zł. Jednak ze względu na dolny limit ustawowy, wynagrodzenie wynosi w tym przypadku 9 000 zł. [!!!!!!!!!!!]
  1. Kto pokryje koszty zakwaterowania i wyżywienia jeśli zostanę skierowany do miejsca innego niż miejsce zamieszkania?

Osobie skierowanej do pracy przy epidemii przysługuje ponadto zwrot kosztów przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia, na zasadach określonych w przepisach o ustalaniu oraz wysokości należności przysługującej pracownikom państwowych jednostek z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju, opisanych poniżej

Koszty przejazdu

Osobie skierowanej do pracy przy zwalczaniu epidemii przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez tę osobę ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje. Środek transportu właściwy do odbycia podróży, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Co ważne, na wniosek osoby skierowanej do pracy przy zwalczaniu epidemii pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy [!!!!!!!!!!!] W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż:

1) dla samochodu osobowego:

  1. a)o pojemności skokowej silnika do 900 cm3 – 0,5214 zł,
  2. b)o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3– 0,8358 zł,

2) dla motocykla – 0,2302 zł,

3) dla motoroweru – 0,1382 zł.

Za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży krajowej osobie skierowanej do pracy przy zwalczaniu epidemii przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej w wysokości 20% diety, tj. 6 zł. Jeżeli osoba ta nie ponosi kosztów dojazdów, ryczałt ten nie przysługuje. Ryczałt nie przysługuje również w przypadku, gdy na wniosek takiej osoby pracodawca wyrazi zgodę na pokrycie udokumentowanych kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej.

Ponadto osobie skierowanej do pracy przy zwalczaniu epidemii na co najmniej 10 dni przysługuje zwrot kosztów przejazdu w dniu wolnym od pracy, środkiem transportu określonym przez pracodawcę, do miejscowości pobytu stałego lub czasowego i z powrotem.

Koszty zakwaterowania

Za nocleg w obiekcie świadczącym usługi hotelarskie osobie skierowanej do pracy przy zwalczaniu epidemii przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety, tj.: 20 × 30 zł = 600 zł. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów noclegu stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej podany limit.

Osobie, której nie zapewniono bezpłatnego noclegu i która nie przedłożyła rachunku za hotel, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety, tj. 45 zł. Ryczałt ten przysługuje jednak w sytuacji, gdy nocleg trwa co najmniej 6 godzin pomiędzy godzinami 2100 i 700.

Zwrot kosztów noclegu lub ryczałt za nocleg nie przysługuje za czas przejazdu, a także jeżeli pracodawca uzna, że pracownik ma możliwość codziennego powrotu do miejscowości stałego lub czasowego pobytu.

Koszty wyżywienia

Dieta w czasie skierowania do pracy przy zwalczaniu epidemii, przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia, wynosi 30 zł za dobę. Wysokość diety zależy przy tym od czasu na jaki osoba została skierowana do pracy Należność z tytułu diet oblicza się w sposób przedstawiony poniżej.

Okres pracy na podstawie skierowania Wysokość diety
1) skierowanie trwa nie dłużej niż dobę i wynosi:
   a) mniej niż 8 godzin dieta nie przysługuje
   b) od 8 do 12 godzin przysługuje 50% diety, tj. 15 zł
   c) ponad 12 godzin przysługuje dieta w pełnej wysokości, tj. 30 zł
2) skierowanie trwa dłużej niż dobę
   a) za każdą dobę przysługuje dieta w pełnej wysokości, tj. 30 zł
   b) za niepełną, ale rozpoczętą dobę i wynosi:
      – do 8 godzin przysługuje 50% diety, tj. 15 zł
      – ponad 8 godzin przysługuje dieta w pełnej wysokości, tj. 30 zł

W niektórych przypadkach prawo do diety jest wyłączone:

  • za czas skierowania do pracy do miejscowości pobytu stałego lub czasowego pracownika,
  • za czas przerwy w  pracy na podstawie skierowania (np. powrót na weekend do rodzinnej miejscowości)

Zwrot kosztów z tytułu zakwaterowania lub wyżywienia nie przysługuje w przypadku zapewnienia w miejscu wykonywania pracy bezpłatnego zakwaterowania lub wyżywienia.

  1. Jakie są inne gwarancje dla osób skierowanych przy pracy przy epidemii?

Osobie skierowanej do pracy przy zwalczaniu epidemii dotychczasowy pracodawca jest obowiązany udzielić urlopu bezpłatnego na czas określony w ww. decyzji. Okres urlopu bezpłatnego zalicza się do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze u tego pracodawcy.

Przez czas trwania obowiązku, o którym mowa w art. 47 ust. 7 ustawy, z osobą skierowaną do pracy przy zwalczaniu epidemii nie może być rozwiązany dotychczasowy stosunek pracy ani nie może być dokonane wypowiedzenie umowy o pracę, chyba że istnieje podstawa do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika albo w przypadku zmiany lub uchylenia decyzji. Aktualne pozostają natomiast przepisy kodeksu pracy dotyczące wygaśnięcia stosunku pracy.

Mając na względzie konieczność zabezpieczenia osób skierowanych do pracy przy zwalczaniu epidemii wykupione zostaną dla nich polisy ubezpieczeniowe. [!!!!!!!!!!!]

/Autor
,

SKANDALICZNE ZAPISY W NOWELIZACJI TZW. USTAWY O COVID-19. Protestujemy i przypominamy: „Z NIEWOLNIKA NIE MA PRACOWNIKA”!

Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych wyraża protest przeciwko nowelizacji tzw. ustawy o COVID-19 z dnia 18 kwietnia 2020 r.

Wprowadzone bez żadnych konsultacji zmiany oznaczają, że pielęgniarki i położne:

  • będą zmuszone do pracy w zmienionych grafikach,
  • będą mogły otrzymać nieograniczone w czasie polecenia pracy w godzinach nadliczbowych,
  • będą mogły być zmuszone do pozostawania w ciągłej gotowości do świadczenia pracy na każde wezwanie – zarówno w zakładzie pracy jak w każdym innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę,
  • będą mogły zostać zamknięte na terenie podmiotu leczniczego z poleceniem odpoczynku w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, co oznacza odcięcie od kontaktów z rodziną i bliskimi.

Ponadto ustawodawca zakazał korzystania z urlopów wypoczynkowych, w tym urlopów na żądanie.

Nie rozumiemy siłowego wprowadzenia wyżej opisanych zmian ustawowych bez uprzednich konsultacji społecznych, w okresie kiedy jednocześnie ogłoszono cztery etapy stopniowego likwidowania zakazów i nakazów.

Nasze prawa i wolności obywatelskie zostały zdewastowane, a nowelizacja nie przewiduje żadnych ekwiwalentów i rekompensat finansowych. Ustawa nie nakłada bowiem na pracodawców żadnych obowiązków w zakresie wypłacania lub zwiększenia wynagrodzenia za obostrzenia i utrudnienia nałożone na pielęgniarki i położne stojące na pierwszej linii walki z epidemią.

 Naszym zdaniem przepisy te są zbliżone do tymczasowego aresztowania.
Przypominamy: „Z NIEWOLNIKA NIE MA PRACOWNIKA”!

Reakcje na tak drastyczne obostrzenia mogą być skrajnie różne. Pielęgniarki i położne mogą nie wytrzymać stresu, który uaktywni schorzenia psychiczne i fizyczne objawy chorobowe. Pielęgniarki i położne same wypadną z rynku pracy i żadne nakazy administracyjne tego nie powstrzymają. Niektóre osoby doprowadzone do ostateczności po prostu z dnia na dzień zrzekną się prawa do wykonywania zawodu i tym samym podmioty lecznicze bezpowrotnie stracą część kadry medycznej.

  • Oczekujemy oceny prawnej zgodności ww. nowelizacji z przepisami Konstytucji RP.
  • Oczekujemy wyjaśnienia, w jakim trybie pracodawca może wprowadzić na terenie swojego zakładu pracy przepisy opisane w ustawie.
  • Oczekujemy informacji w jaki sposób pracownicy ochrony zdrowia zostaną wynagrodzeni przez pracodawców lub Państwo za poddanie się wyżej opisanym nakazom.

/Autor

Działania Związku: Przewodnicząca Krystyna Ptok przekazuje informacje bieżące, 19-04-2020

Przewodnicząca Krystyna Ptok przekazuje bieżące informacje dotyczące działań podejmowanych przez Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych.

/Autor

Skierowanie do pracy przy zwalczaniu epidemii. Aktualny stan prawny.

O tym kto może zostać skierowany do pracy przy zwalczaniu epidemii mówi Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi [Dz.U.2019.0.1239]

Art.  47.  [Skierowanie do pracy przy zwalczaniu epidemii]

1. Pracownicy podmiotów leczniczych, osoby wykonujące zawody medyczne oraz osoby, z którymi podpisano umowy na wykonywanie świadczeń zdrowotnych, mogą być skierowani do pracy przy zwalczaniu epidemii. Do pracy przy zwalczaniu epidemii mogą być skierowane także inne osoby, jeżeli ich skierowanie jest uzasadnione aktualnymi potrzebami podmiotów kierujących zwalczaniem epidemii.

2. Skierowanie do pracy przy zwalczaniu epidemii następuje w drodze decyzji.
3. Skierowaniu do pracy niosącej ryzyko zakażenia przy zwalczaniu epidemii nie podlegają:
1) osoby, które nie ukończyły 18 lat bądź ukończyły 60 lat;
2) kobiety w ciąży;
2a) osoby samotnie wychowujące dziecko w wieku do 18 lat;
2b) osoby wychowujące dziecko w wieku do 14 lat;
2c) osoby wychowujące dziecko z orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego;
3) osoby, u których orzeczono częściową lub całkowitą niezdolność do pracy;
4) inwalidzi i osoby z orzeczonymi chorobami przewlekłymi;
5) osoby, o których mowa wart. 2 zakres podmiotowy ustawy ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 152), oraz posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej.
3a. W przypadku gdy dziecko w wieku powyżej 14 lat jest wychowywane przez dwoje osób, którym przysługuje władza rodzicielska, do pracy przy zwalczaniu epidemii może zostać skierowana wyłącznie jedna z nich.

4. Decyzję o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii na terenie województwa, w którym osoba skierowana posiada miejsce pobytu lub jest zatrudniona, wydaje właściwy wojewoda, a w razie skierowania do pracy na obszarze innego województwa – minister właściwy do spraw zdrowia.

5. Od decyzji wojewody przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw zdrowia.

6. Wniesienie środka odwoławczego nie wstrzymuje wykonania decyzji.

6a. Decyzje, o których mowa w ust. 4:

1) mogą być przekazywane w każdy możliwy sposób zapewniający dotarcie decyzji do adresata, w tym ustnie;
2) nie wymagają uzasadnienia;
3) przekazane w sposób inny niż na piśmie, są następnie doręczane na piśmie po ustaniu przyczyn uniemożliwiających doręczenie w ten sposób.
7. Decyzja o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii stwarza obowiązek pracy przez okres do 3 miesięcy w podmiocie leczniczym lub w innej jednostce organizacyjnej wskazanych w decyzji.
8. Osobie skierowanej do pracy przy zwalczaniu epidemii dotychczasowy pracodawca jest obowiązany udzielić urlopu bezpłatnego na czas określony w decyzji, o której mowa w ust. 2. Okres urlopu bezpłatnego zalicza się do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze u tego pracodawcy.

9. Podmiot leczniczy lub jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 7, nawiązują z osobą skierowaną do pracy stosunek pracy na czas wykonywania określonej pracy, na okres nie dłuższy niż wskazany w decyzji.

10. Osobie skierowanej do pracy na podstawie decyzji, o której mowa w ust. 2, przysługuje wynagrodzenie zasadnicze w wysokości nie niższej niż 150 % przeciętnego wynagrodzenia zasadniczego przewidzianego na danym stanowisku pracy w zakładzie wskazanym w tej decyzji lub w innym podobnym zakładzie, jeżeli w zakładzie wskazanym nie ma takiego stanowiska. Wynagrodzenie nie może być niższe niż wynagrodzenie, które osoba skierowana do pracy przy zwalczaniu epidemii otrzymała w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym wydana została decyzja o skierowaniu jej do pracy przy zwalczaniu epidemii.

11. Osobie, o której mowa w ust. 10, przysługuje zwrot kosztów przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia, na zasadach określonych w przepisach o ustalaniu oraz wysokości należności przysługującej pracownikom państwowych jednostek z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju. Zwrot kosztów z tytułu zakwaterowania lub wyżywienia nie przysługuje w przypadku zapewnienia w miejscu wykonywania pracy bezpłatnego zakwaterowania lub wyżywienia.

12. Koszty świadczeń zdrowotnych udzielanych w związku ze zwalczaniem epidemii oraz koszty, o których mowa w ust. 10 i 11, są finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest wojewoda właściwy ze względu na miejsce udzielania świadczeń.

13. Przez czas trwania obowiązku, o którym mowa w ust. 7, z osobą skierowaną do pracy przy zwalczaniu epidemii nie może być rozwiązany dotychczasowy stosunek pracy ani nie może być dokonane wypowiedzenie umowy o pracę, chyba że istnieje podstawa do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika albo w przypadku zmiany lub uchylenia decyzji. Przepisy art 63-67 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040) stosuje się odpowiednio.

/Autor

APEL OZZPiP – 16.04.2020 do Pracodawców o ludzkie traktowanie pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych

Zarząd Krajowy OZZPiP skierował do Pracodawców  16.04.2020 r. apel o ludzkie traktowanie pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych:

Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych kolejny raz w czasie epidemii SARS COV-2. kieruje apel do Pracodawców o ludzkie traktowanie pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. 

Aktualna sytuacja jest wyjątkowa i na całym świecie wzbudza w społeczeństwach obawy, lęki i frustrację. Te emocje towarzyszą także nam pracownikom; zaniepokojeni jesteśmy o swoje zdrowie i zdrowie swoich bliskich, a także o nasze i ich  życie i  przyszłość.

Pielęgniarki, Pielęgniarze, Położne, Położni   są świadomi swoich obowiązków, jakie spoczywają na nich w związku z ratowaniem życia i zdrowia pacjentów chorujących na COVID-19. W tych warunkach, coraz dotkliwiej, odczuwają trwające dekadami niedofinansowanie ochrony zdrowia.

Obecna sytuacja i obowiązujące w stanie epidemii przepisy prawa stwarzają niestety niektórym Pracodawcom dogodne warunki do podejmowania bezdusznych decyzji. Nierzadko na podstawie tych przepisów, wydają zarządzenia, na mocy których  wprowadzają na terenie zakładu pracy tzw. „postojowe”  w trybie art.81 KP , a przecież NFZ finansuje szpitale na niezmienionym poziomie,  dodatkowo szpitale jednoimienne otrzymują zwiększone  finansowanie.

 Takie działanie Pracodawców postrzegamy jako skandaliczne, tym bardziej że ochrona zdrowia w Polsce znajduje się  w sytuacji permanentnego niedoboru kadr medycznych.

  • NIE MA NASZEJ ZGODY NA BEZDUSZNE, BIUROKRATYCZNE PODEJŚCIE DO PRACOWNIKÓW  POPRZEZ OBNIŻANIE WYNAGRODZEŃ .
  • OCZEKUJEMY NA PODWYŻKI Z TYTUŁU WALKI Z COVID-19 .
  • NIE GODZIMY SIĘ NA KOLEJNE OSZCZĘDNOŚCI DOKONYWANE KOSZTEM NASZYCH GRUP ZAWODOWYCH
  • NIE GODZIMY SIĘ NA WYMUSZANIE NA PRACOWNIKACH PODPISYWANIA PRZERÓŻNYCH  NIEKORZYSTNYCH OŚWIADCZEŃ  OBEJMUJĄCYCH SFERĘ SOCJALNO – BYTOWĄ.

Wykorzystywanie sytuacji epidemii w kraju do działań godzących w pracowników jest działaniem antypracowniczym i  „po ludzku” zwykłą niegodziwością.

Zarząd Krajowy OZZPiP

/Autor
, ,

INTERWENCJA OZZPiP – 16.04.2020 w zakresie wydawania przez Wojewodów błędnych decyzji administracyjnych kierujących pielęgniarki i położne do pracy przy zwalczaniu epidemii

Do wszystkich Wojewodów przesłane zostało 16.04.2020 r. pismo z interwencją w zakresie wydawania przez Wojewodów błędnych decyzji administracyjnych kierujących pielęgniarki i położne do pracy przy zwalczaniu epidemii:

Wojewodowie /wszyscy/

Działając w imieniu Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych w Warszawie wobec docierających do nas niepokojących informacji w zakresie wydawania przez Wojewodów błędnych decyzji administracyjnych kierujących pielęgniarki i położne do pracy przy zwalczaniu epidemii na podstawie art. 47 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych
u ludzi, apelujemy o podejmowanie działań zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Podkreślamy, że skierowaniu do pracy niosącej ryzyko zakażenia przy zwalczaniu epidemii nie podlegają:

  • osoby, które nie ukończyły 18 lat bądź ukończyły 60 lat;
  • kobiety w ciąży;
  • osoby samotnie wychowujące dziecko w wieku do 18 lat;
  • osoby wychowujące dziecko w wieku do 14 lat;
  • osoby wychowujące dziecko z orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
    o potrzebie kształcenia specjalnego;
  • osoby, u których orzeczono częściową lub całkowitą niezdolność do pracy;
  • inwalidzi i osoby z orzeczonymi chorobami przewlekłymi;
  • osoby, o których mowa w art. 2 zakres podmiotowy ustawy z dnia 31 lipca 1981 r.
    o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 152), oraz posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej.

Standardem postępowania powinna być pełna, staranna weryfikacja wskazanych do pracy przy zwalczaniu pandemii COVID-19, aby uniknąć pojawiających się nagminnie sytuacji kierowania osób wyłączonych z tego ustawowo.

Niedopuszczalne i niewyobrażalne jest, aby decyzja administracyjna wydana była nie tylko z naruszeniem obowiązujących przepisów prawa ale również pozbawiona była dogłębnej analizy kadrowej personelu zatrudnionego w jednostkach ochrony zdrowia.

Jesteśmy w pełni przekonani, że działania zgodne z literą prawa ułatwią pracę wszystkim stronom, a ponadto uchronią wiele osób przed narażeniem na niepotrzebny stres i negatywne emocje.

Link do pisma: Interwencja OZZPiP 16.04.2020 – wojewodowie ws decyzji administracyjnych

/Autor
,

STANOWISKO OZZPiP w sprawie podjęcia natychmiastowej decyzji dotyczącej ustalenia zasad wzrostu wynagradzania pielęgniarek i położnych świadczących pracę przy zwalczaniu zagrożenia epidemicznego spowodowanego działaniem koronawirusa SARS-Cov-2

Działając w imieniu Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych w Warszawie, na podstawie §6 lit. a Statutu OZZPiP („Celem Związku jest ochrona interesów materialnych, socjalnych i zdrowotnych pielęgniarek i położnych”), wobec braku reakcji na wcześniejsze apele naszej Organizacji w tej sprawie, żądamy podjęcia natychmiastowej decyzji dotyczącej ustalenia zasad wzrostu wynagradzania pielęgniarek i położnych świadczących pracę przy zwalczaniu zagrożenia epidemicznego spowodowanego działaniem koronawirusa SARS-Cov-2.

 Aktualna sytuacja jest niespotykana na skalę światową. Codzienne informacje przekazywane przez Ministerstwo Zdrowia potwierdzają stały wzrost liczby zgonów, zachorowań i osób przebywających na kwarantannach. Działa to paraliżująco na wszystkich. Obawa narasta także wśród naszej grupy zawodowej, świadomej swoich obowiązków związanych z ratowaniem życia i zdrowia pacjentów. Pielęgniarki i położne pracują obecnie w niewyobrażalnie ciężkich warunkach, pod presją czasu, ponad siły i w ciągłym stresie, często w odizolowaniu od bliskich.

Dlatego też za bezwzględnie konieczne uważamy przyznanie pielęgniarkom i położnym świadczącym pracę przy zwalczaniu epidemii prawa do przynajmniej czasowego wzrostu wynagrodzenia.
Na ten cel Rząd RP – i to w trybie natychmiastowym – powinien wyasygnować nadzwyczajne środki z budżetu Państwa lub stworzyć fundusz celowy, tak by dodatkowo wynagrodzić osoby zaangażowane w walkę z COVID-19. Przykładem takich działań są inne kraje europejskie, gdzie uznano i doceniono pracę w tak ciężkich dla życia i zdrowia warunkach poprzez przyznanie wzrostu wynagrodzenia.

Ta kwestia nie może być pozostawiona do samodzielnego uregulowania przez poszczególne podmioty, bowiem tylko nieliczni pracodawcy z otrzymanych dedykowanych środków na pokrycie ekstraordynaryjnych wydatków przeznaczyli je na wzrost wynagrodzeń dla pielęgniarek i położnych.

Kwestia ta musi być rozwiązana poprzez wprowadzenie identycznych zasad obligatoryjnie obowiązujących wszystkie podmioty lecznicze. 

Link do pisma: Stanowisko OZZPiP skierowanie 16.04.2020 r. do Premiera Mateusza Morawieckiego

/Autor
,

Wątpliwości OZZPiP w sprawie stosowania środków ochrony osobistej i próby wyjaśnienia tej kwestii.

1/ Pismem z dnia 01-04-2020r. znak ZK-529/VII/2020 OZZPiP wystąpił do Głównego Inspektora Pracy o wydanie opinii i przedstawienie stanowiska w kwestii stosowania podczas obecnej sytuacji epidemicznej w placówkach ochrony zdrowia środków ochrony indywidualnej wytwarzanych przez jednostki, które nie nadają Deklaracji Zgodności, Znak CE, Kategorie ŚOI, Certyfikacja CE.

Zgodnie bowiem z art. 2376 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy. Środki te muszą spełniać wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach.  Chodziło zatem o odpowiedź czy napływające obecnie do podmiotów leczniczych środki ochrony indywidualnej pochodzące od rozmaitych darczyńców i sponsorów : zarówno osób fizycznych, jak  i osób prawnych, które wytwarzają i dostarczają sprzęt mogą być wykorzystywane w pracy pomimo, że nie posiadają wymaganych certyfikatów (bo środków legalnie dopuszczonych do obrotu brakuje).

2/ W odpowiedzi zawartej w piśmie z dnia 06-04-2020r. znak UNP:GIP-20-23209 oraz GIP-GNN.450.73.2020.2 uzyskaliśmy stanowisko Głównego Inspektora Pracy w brzmieniu :

(…)

Zauważyć należy, że stosownie do postanowień uchwały nr 33/ 2020 Rady Ministrów z dnia 20 marca 2020r. w sprawie szczególnych rozwiązań w zakresie zaopatrzenia w środki ochrony indywidualnej, które są niezbędne do przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się wirusa SARSCoV2, w związku z olbrzymim wzrostem zapotrzebowania na środki wymienione w uchwale i ryzyko wystąpienia braku takich wyrobów, ustawodawca przewidział pewne odstępstwa od dotychczas obowiązujących wymogów. Środki ochrony indywidualnej przeznaczone dla personelu udzielającego świadczeń opieki zdrowotnej, w tym transportu sanitarnego, służb i innych osób zaangażowanych w działania na rzecz opanowania epidemii COVID19 mogą być dopuszczone do użytku :

– przed zakończeniem oceny ich zgodności i bez oznakowania CE,

– po dopuszczeni u do obrotu w innych państwach, niż państwa członkowskie Unii Europejskiej i państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)  – stronach umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,

pod warunkiem, że są zgodne z wytycznymi krajowego konsultanta w dziedzinie chorób zakaźnych opublikowanymi w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw zdrowia i nie dłużej niż 30 dni od dnia zakończenia stanu epidemii.

3/ Odpowiedź Głównego Inspektora Pracy była dla nas niejasna i niezrozumiała, a wręcz wywołała jeszcze większe wątpliwości, tym bardziej że nigdzie nie były opublikowane wytyczne krajowego konsultanta w dziedzinie chorób zakaźnych. OZZPiP pismem z dnia 07-04-2020r. znak ZK-574/VII/2020 wystąpił zatem do Premiera RP oraz Ministra Zdrowia z zapytaniami jak należy rozumieć stanowisko GIP. Odpowiedzi na nasze wystąpienie do chwili obecnej nie otrzymaliśmy.

4/ W dniu 14-04-2020r. na stronie Ministerstwa Zdrowia bez żadnego komentarza zostały natomiast opublikowane Zalecenia krajowego konsultanta w dziedzinie chorób zakaźnych z dnia 6.04.2020 dotyczące stosowania środków ochrony osobistej oraz sposób organizacji pomieszczeń, w których udzielana jest pomoc medyczna dla pacjentów z podejrzeniem COVID-19. Jako załącznik do tych Zaleceń w dniu 14-04-2020r. Ministerstwo Zdrowia opublikowało również Rekomendowane przez krajowego konsultanta w dziedzinie chorób zakaźnych rodzaje środków ochrony osobistej (PPE, ang. Personal Protective Equipment)  dla personelu medycznego przy kontakcie  z pacjentem z podejrzeniem lub rozpoznaniem zakażenia SARS-CoV-2.

Nie wiemy z jakiej przyczyny Zalecenia wraz z załącznikiem wydane rzekomo w dniu 06-04-2020r. zostały opublikowane dopiero w dniu 14-04-2020r? Czy jest to efekt nacisków OZZPiP na rozwiązanie w/w kwestii jaki podjęliśmy pismem z dnia 01-04-2020r.?

Po analizie w/w dokumentów wydaje się, że nadal otwarta i nierozwiązana jest w Polsce kwestia czy napływające do podmiotów leczniczych środki ochrony indywidualnej pochodzące od rozmaitych darczyńców i sponsorów : zarówno osób fizycznych, jak  i osób prawnych, które wytwarzają i dostarczają sprzęt mogą być wykorzystywane w bieżącej pracy pomimo, że nie posiadają wymaganych certyfikatów?

KONSULTANT KRAJOWY w dziedzinie chorób zakaźnych prof. dr hab. n. med. Andrzej Horban odniósł się do postawionego pytania enigmatycznie i tylko w jednej kwestii jeżeli chodzi o maski :

„ (…) Maski niemedyczne wykonane z różnych materiałów (np.: bawełna, płótno, flizelina) mogą być stosowane przez personel medyczny jedynie w ostateczności. Są one zdecydowanie mniej skuteczne od masek chirurgicznych.”

Czy stanowisko Krajowego Konsultanta może zastąpić obowiązki nałożone przez przepisy ustawy Kodeks pracy?

Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych w Warszawie nadal oczekuje uzyskania od centralnych organów administracji rządowej jasnego stanowiska czy pracodawcy mogą te środki ochrony indywidualnej – w przypadku czasowego braku środków certyfikowanych i dopuszczonych do obrotu w Polsce – przekazywać swoim pracownikom, pomimo naruszania art. 2376 § 3 k.p. bez narażania się na odpowiedzialność.

Uważamy, że sprawa jest nadal nie wyjaśniona

Poniżej przedstawiamy pisma i stanowiska w tej sprawie:

1. Pismo OZZPiP do GIP ws. środków ochrony osobistej.

2. Odpowiedź GIP do OZZPiP

3. Pismo do Premiera i MZ ws. odpowiedzi GIP ws. środków ochrony indywidualnej

4. Stanowisko krajowego konsultanta ds chorób zakaźnych z 06 04 2020 – opublikowane 14 04 2020

5. Załącznik do stanowiska Krajowego Konsultanta (rekomendowane rodzaje środków ochrony osobistej)

/Autor