Szanowni Państwo,
Uprzejmie informujemy, że ze względu na posiedzenie Zarządu Krajowego w dniach 3-4.09.2020 kontakt z Biurem Zarządu Krajowego OZZPiP będzie możliwy tylko drogą e-mailową.

 

WEZWANIE DO NATYCHMIASTOWEJ NOWELIZACJI PRZEPISU ART. 37A KODEKSU KARNEGO W KIERUNKU POWROTU DO MOŻLIWOŚCI ALTERNATYWNEGO ORZEKANIA PRZEZ SĄD ZA CZYNY ZAGROŻONE KARĄ POZBAWIENIA WOLNOŚCI NIEPRZEKRACZAJĄCĄ 8 LAT GRZYWNY ALBO KARY OGRANICZENIA WOLNOŚCI

Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych w Warszawie – po dyskusji jaka miała miejsce na Zarządzie Krajowym OZZPiP w dniu 02-07-2020r. – protestuje przeciwko dokonanej bez jakichkolwiek konsultacji społecznych nowelizacji ustawy Kodeks karny. Pod przykrywką rzekomo Tarczy Antykryzysowej 4.0 Rząd RP w ustawie z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. z 2020r. poz. 1086) doprowadził do istotnej zmiany przepisów Kodeksu karnego. Zmiana ta odbyła się z rażącym naruszeniem zasad legislacji i weszła w życie bez żadnego okresu przejściowego.

Państwo Polskie nie może tak ważnymi zmianami Kodeksu karnego zaskakiwać obywateli. Zmiana przepisów została starannie ukryta w trakcie procesu legislacyjnego, a tytuł ustawy w ogóle nie wskazuje, że przepisy nowelizacji dotyczą tak ważnej materii jak prawo karne.

Wprowadzone w tzw. Tarczy Antykryzysowej 4.0 zmiany to kompletne zaburzenie zasad orzekania o karach w przypadku ewentualnych błędów medycznych popełnionych przy wykonywaniu swoich czynności przez pracowników medycznych, w tym również przez pielęgniarki i położne.

Gdyby Ministerstwo Sprawiedliwości w uczciwej legislacji dało możliwość przeprowadzenia konsultacji społecznych proponowanej zmiany, pewnie udałoby się przeredagować treść przepisu.
Obecnie – wobec tak niefortunnej i niechlujnej nowelizacji przepisów Kodeksu karnego – OZZPiP jest zmuszone apelować do pielęgniarek i położnych o bezwzględne przestrzeganie zakresu swoich uprawnień zawodowych. Apelujemy, aby w żadnym wypadku nie podejmować działań wykraczających poza uprawnienia zawodowe. Nawet w sytuacji, gdy macie praktyczną wiedzę jak dany zabieg wykonać, to w obecnej rzeczywistości prawnej jaka przygotowało dla was Ministerstwo Sprawiedliwości wydaje się, że należy się bezwzględnie ograniczyć wyłącznie do wykonywania czynności mieszczących się w zakresie posiadanych uprawnień zawodowych, chyba że każda z Was zaakceptuje ryzyko kary bezwzględnego pozbawienia wolności.

Wyjaśnienia i zaklinanie rzeczywistości, jakie teraz próbuje w wypowiedziach medialnych przedstawiać Ministerstwo Sprawiedliwości nic nie da. Zmiana przepisu się dokonała i choć pewnie nie o to chodziło autorom projektu to niestety wywołali taki, a nie inny skutek.

Dochodzimy do wniosku, że z jednej strony Ministerstwo Sprawiedliwości w okresie stanu epidemii chciało zwolnić z odpowiedzialności funkcjonariuszy państwowych za ewentualne błędy i omyłki, które skutkowały by ich odpowiedzialnością karną, a z drugiej strony w okresie stanu epidemii doprowadza do zaostrzenia odpowiedzialności karnej wobec pracowników medycznych!

Jest to nieetyczne i sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Jedyne, co teraz możemy jeszcze zrobić to wezwać Ministra Sprawiedliwości o opracowanie w trybie pilnym natychmiastowej nowelizacji przepisu art. 37a Kodeksu karnego w kierunku powrotu do możliwości alternatywnego orzekania przez Sąd za czyny zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat grzywny albo kary ograniczenia wolności przynajmniej w sytuacji przestępstw, które mają zastosowanie w przypadku błędów medycznych. W przeciwnym razie to na sumieniu Ministra Sprawiedliwości będzie życie i zdrowie tych pacjentów wobec których nie podjęto ryzyka ratowania życia lub zdrowia.

---

Pełny tekst protestu przesłanego do Ministra Sprawiedliwości: plik PDF

Warszawa, dnia 3.07.2020r.

                                                                    

Pan
Zbigniew Ziobro
Minister Sprawiedliwości – Prokurator Generalny  

dot. wezwanie o natychmiastową nowelizację przepisu art. 37a Kodeksu karnego w kierunku powrotu do możliwości alternatywnego orzekania przez Sąd za czyny zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat grzywny albo kary ograniczenia wolności.

Działając w imieniu Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych w Warszawie – po dyskusji jaka miała miejsce na Zarządzie Krajowym OZZPiP w dniu 02-07-2020r. – jestem zobowiązana zaprotestować przeciwko dokonanej bez jakichkolwiek konsultacji społecznych nowelizacji ustawy Kodeks karny. Pod przykrywką rzekomo Tarczy Antykryzysowej 4.0 Rząd RP w ustawie z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. z 2020r. poz. 1086) doprowadził do istotnej zmiany przepisów Kodeksu karnego. Zmiana ta odbyła się z rażącym naruszeniem zasad legislacji i weszła w życie bez żadnego okresu przejściowego.

Państwo Polskie nie może tak ważnymi zmianami Kodeksu karnego zaskakiwać obywateli. Zmiana przepisów została starannie ukryta w trakcie procesu legislacyjnego, a tytuł ustawy w ogóle nie wskazuje, że przepisy nowelizacji dotyczą tak ważnej materii jak prawo karne.

Nasze obawy powoduje nowe brzmienie art. 37a ustawy Kodeks karny obowiązujące od 24 czerwca 2020r. Przepis niby nic nie znaczący, zawarty w części ogólnej, ale po głębszym zastanowieniu przepis, który w naszej ocenie wywoła ogromną szkodę dla zdrowia i życia obywateli!

Przed zmianą art. 37a ustawy Kodeks karny stanowił, że jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, Sąd mógł – według oceny stanu faktycznego i okoliczności zdarzenia – orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności. W tej sytuacji Sąd orzekający miał „pewnego rodzaju swobodę” w wymierzaniu kary w zależności od całościowej oceny okoliczności faktycznych, bowiem mógł zamiast bezwzględnego orzekania o pozbawieniu wolności zdecydować o karze grzywny lub karze ograniczenia wolności. Tymczasem po zmianie nie będzie to już możliwe. Obecnie jeżeli przestępstwo jest zagrożone tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku, sąd może zamiast tej kary orzec karę ograniczenia wolności nie niższą od 3 miesięcy albo grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek.

I teraz dochodzimy do sedna naszego protestu, czyli kompletne zaburzenie zasad orzekania o karach w przypadku ewentualnych błędów medycznych popełnionych przy wykonywaniu swoich czynności przez pracowników medycznych, w tym również przez pielęgniarki i położne. Przykładowo art. 155 k.k. stanowi : Kto nieumyślnie powoduje śmierć człowieka podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Ten przepis szczególny opisuje zagrożenie tylko karą pozbawienia wolności, zatem nie przewiduje żadnej alternatywy wolnościowej przy orzekaniu przez Sąd. Zatem teoretycznie może znaleźć do tego przepisu zastosowanie od 24-06-2020r. przepis art. 37a § 1 k.k. w nowym brzmieniu, tyle że jeżeli ewentualny błąd medyczny popełniony przy zabiegu powodowałby konieczność wymierzenia  kary pozbawienia wolności np. 1 roku i 6 miesięcy to Sąd orzekający nie będzie miał żadnej innej możliwości tylko musi orzec wobec pracownika medycznego karę bezwzględnego pozbawienia wolności (nie może przecież również powyżej 1 roku orzec kary w zawieszeniu). Analogiczne obawy dotyczą przestępstwa opisanego w art. 160 k.k. tj. narażenia człowieka na niebezpieczeństwo.

Zmiana przepisu – niby niewinna w skutkach – może spowodować powstrzymywanie się pracowników medycznych od ratowania życia i zdrowia ludzkiego. Prosty przykład – pielęgniarka, która została sama na dyżurze nocnym na Oddziale Laryngologicznym – bo lekarz z niewiadomych przyczyn opuścił dyżur. Doszło do zachłyśnięcia pacjenta podczas jedzenia. Czy po 24 czerwca 2020r. pielęgniarka ma ryzykować swoje uprawnienia zawodowe i nie zważać na odpowiedzialność karną podejmując próbę ratowania życia pacjenta?

Wobec braku lekarza powinna wykonać zabieg tracheotomii co umożliwi pacjentowi oddychanie i wie jak to zrobić, bo niejednokrotnie asystowała przy tego typu zabiegach, choć oczywiście nie ma do tego uprawnień zawodowych. Przed zmianą przepisów nie było żadnej wątpliwości, że gdyby podjęła próbę ratowania życia lub zdrowia pacjenta nie groziłaby jej w żadnych okolicznościach kara pozbawienia wolności (bo przecież nie odpowiada za to że lekarz opuścił swój dyżur). Ostatecznie ryzykowała stosunkowo niewiele bo mogłaby otrzymać kary wolnościowe. Po zmianie przepisów od 24-06-2020r. w sytuacji nieumiejętnego wykonania zabiegu tracheotomii (popełnienia nieumyślnie, w stresie i pod presją błędu) – mimo że działanie jej podjęte było bezpośrednio w celu ratowania życia pacjenta – będzie jej groziła wprost kara bezwzględnego pozbawienia wolności.

Gdyby Ministerstwo Sprawiedliwości w uczciwej legislacji dało możliwość przeprowadzenia konsultacji społecznych proponowanej zmiany, pewnie udałoby się przeredagować treść przepisu.

Obecnie – wobec tak niefortunnej i niechlujnej nowelizacji przepisów Kodeksu karnego – OZZPiP jest zmuszone apelować do pielęgniarek i położnych o bezwzględne przestrzeganie zakresu swoich uprawnień zawodowych. Apelujemy, aby w żadnym wypadku nie podejmować działań wykraczających poza uprawnienia zawodowe. Nawet w sytuacji, gdy macie praktyczną wiedzę jak dany zabieg wykonać, to w obecnej rzeczywistości prawnej jaka przygotowało dla was Ministerstwo Sprawiedliwości wydaje się, że należy się bezwzględnie ograniczyć wyłącznie do wykonywania czynności mieszczących się w zakresie posiadanych uprawnień zawodowych, chyba że każda z Was zaakceptuje ryzyko kary bezwzględnego pozbawienia wolności.

Wyjaśnienia i zaklinanie rzeczywistości, jakie teraz próbuje w wypowiedziach medialnych przedstawiać Ministerstwo Sprawiedliwości nic nie da. Zmiana przepisu się dokonała i choć pewnie nie o to chodziło autorom projektu to niestety wywołali taki, a nie inny skutek.

Przeraża nas niechlujność ustawodawcza. Oburzenie nasze wywołuje zestawienie tej zmiany ze zmianą wprowadzoną przez ustawę o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, gdzie dodano art. 10c zgodnie z którym nie popełnia przestępstwa określonego w art. 231 Kodeksu karnego (tj. funkcjonariusz publiczny który przekracza swoje uprawnienia lub nie dopełnia obowiązków działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego) lub art. 296 Kodeksu karnego (tj. ten kto, będąc obowiązany na podstawie przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy do zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą osoby fizycznej, prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, przez nadużycie udzielonych mu uprawnień lub niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku, wyrządza jej znaczną szkodę majątkową), a także deliktu dyscyplinarnego ani czynu opisanego w art. ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych ten kto w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, nabywając towary lub usługi niezbędne dla zwalczania tej choroby zakaźnej, narusza obowiązki służbowe lub obowiązujące w tym zakresie przepisy, jeżeli działa w interesie społecznym, zaś bez dopuszczenia się tych naruszeń nabycie tych towarów lub usług nie mogłoby zostać zrealizowane albo byłoby istotnie zagrożone.

Dochodzimy do wniosku, że z jednej strony Ministerstwo Sprawiedliwości w okresie stanu epidemii chciało zwolnić z odpowiedzialności funkcjonariuszy państwowych za ewentualne błędy i omyłki, które skutkowały by ich odpowiedzialnością karną, a z drugiej strony w okresie stanu epidemii doprowadza do zaostrzenia odpowiedzialności karnej wobec pracowników medycznych!

Jest to nieetyczne i sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Nie dość, że pracowników medycznych brakuje w Polsce; nie dość, że wiele osób z tej grupy znajduje się w grupach ryzyka zwiększających podatność na zachorowanie COVID-19; nie dość, że pracują na pierwszej linii walki z COVID-19, w ciągłym stresie i w przemęczeniu, to Ministerstwo Sprawiedliwości w okresie szczytu epidemii dokłada im nowy „prezent” w postaci zwiększenia ich odpowiedzialności karnej za ewentualne błędy medyczne. Jest to po ludzku nieuczciwe, gdy zwalnia się jednocześnie w okresie epidemii COVID-19 z odpowiedzialności karnej „po całości” funkcjonariuszy publicznych. I jeszcze ta niechlujność ustawodawcy, gdy ten sam przepis zwalniający od odpowiedzialności karnej urzędników jest nie wiadomo po co umieszczony aż dwa razy w jednej ustawie (art. 10c i art. 15w – uchylony po niewczasie przy okazji kolejnej nowelizacji).

Jedyne, co teraz możemy jeszcze zrobić to wezwać Ministra Sprawiedliwości o opracowanie w trybie pilnym natychmiastowej nowelizacji przepisu art. 37a Kodeksu karnego w kierunku powrotu do możliwości alternatywnego orzekania przez Sąd za czyny zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat grzywny albo kary ograniczenia wolności przynajmniej w sytuacji przestępstw, które mają zastosowanie w przypadku błędów medycznych. W przeciwnym razie to na sumieniu Ministra Sprawiedliwości będzie życie i zdrowie tych pacjentów wobec których nie podjęto ryzyka ratowania życia lub zdrowia.

Mając na uwadze powyższe, wnosimy o udzielenie odpowiedzi w trybie PILNYM.

 

W okresie, w którym obowiązuje stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii, ubezpieczony, który wykonuje zawód medyczny w podmiocie leczniczym, ma prawo do zasiłku chorobowego w wysokości 100% podstawy wymiaru, jeśli:

• jest niezdolny do pracy z powodu COVID-19, a niezdolność ta powstała w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym lub
• przebywa na obowiązkowej kwarantannie lub izolacji w warunkach domowych, ponieważ pozostawał w styczności z osobami chorymi z powodu COVID-19 w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym.

Takie zasady wypłaty zasiłków obowiązują z ZUS od 1 kwietnia 2020 roku.

Wypłata zasiłku nie jest to obciążenie dla pracodawcy, bowiem w tym przypadku od razu przysługuje 100% podstawy zasiłku, nawet gdy pracownik jeszcze powinien normalnie otrzymywać wynagrodzenie chorobowe. Kontakt pracownika medycznego z COVID19 jako przyczyna kwarantanny przyjmuje się na podstawie oświadczenia ubezpieczonego (pracownika). ZUS opracował wzór takiego oświadczenia, który jest TUTAJ [kliknij].

Jeżeli ZUS będzie miał wątpliwości, to może uzyskać dodatkowe informacje z inspekcji sanitarnej, o czym piszą w komentarzu z 9.04.2020.

---

PODSTAWA PRAWNA:

USTAWA z dnia 2 marca 2020 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych

(…)
Art. 4c. 13 [Zasiłek chorobowy przysługujący ubezpieczonemu wykonującemu zawód medyczny zatrudnionemu w podmiocie leczniczym w okresie podlegania obowiązkowej kwarantannie lub izolacji w warunkach domowych]
W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ubezpieczonemu wykonującemu zawód medyczny zatrudnionemu w podmiocie leczniczym, w okresie podlegania obowiązkowej kwarantannie lub izolacji w warunkach domowych, o których mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, wynikających z pozostawania w styczności z osobami chorymi z powodu COVID-19 w związku wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym oraz w czasie niezdolności do pracy z powodu COVID-19 powstałej w związku wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym przysługuje zasiłek chorobowy, którego miesięczny wymiar wynosi 100% podstawy wymiaru zasiłku obliczonej na podstawie przepisów ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

---

KOMENTARZ na stronie internetowej ZUS:

ZASIŁKI CHOROBOWE I OPIEKUŃCZE DLA OSÓB KTÓRE WYKONUJĄ ZAWÓD MEDYCZNY – OD 1 KWIETNIA 2020 R. NA PREFERENCYJNYCH ZASADACH

9 kwietnia 2020

Zasiłek chorobowy w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku

W okresie, w którym obowiązuje stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii, ubezpieczony, który wykonuje zawód medyczny w podmiocie leczniczym, ma prawo do zasiłku chorobowego w wysokości 100% podstawy wymiaru, jeśli:

• jest niezdolny do pracy z powodu COVID-19, a niezdolność ta powstała w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym lub
• przebywa na obowiązkowej kwarantannie lub izolacji w warunkach domowych, ponieważ pozostawał w styczności z osobami chorymi z powodu COVID-19 w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym.

WAŻNE
Jeżeli spełnione są powyższe warunki, pracownik (osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o pracę), który wykonuje zawód medyczny ma prawo do zasiłku chorobowego w wysokości 100% podstawy wymiaru, nawet jeśli nie wyczerpał jeszcze w tym roku kalendarzowym okresu
33 lub 14 dni wypłaty wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy z powodu choroby, o którym mowa w art. 92 Kodeksu pracy.

Zasiłek chorobowy w wysokości 100% podstawy wymiaru przysługuje osobom objętym ubezpieczeniem chorobowym, zarówno obowiązkowo (np. pracownicy) jak i dobrowolnie (np. zleceniobiorcy, osoby prowadząca działalność pozarolniczą).

Zasiłek chorobowy w wysokości 100% podstawy wymiaru dotyczy niezdolności do pracy oraz obowiązkowej kwarantanny lub izolacji w warunkach domowych, których okres przypada po 31 marca 2020 r.

Przykład 1
Pan Zbigniew, który jest lekarzem jest zatrudniony w szpitalu. Ponieważ w czasie pracy miał kontakt
z pacjentem, u którego badania potwierdziły zakażenie COVID-19, został poddany obowiązkowej kwarantannie w warunkach domowych w okresie od 30 marca do 12 kwietnia 2020 r. Pan Zbigniew nie pobierał w tym roku świadczeń z tytułu choroby. Za okres obowiązkowej kwarantanny
pan Zbigniew otrzyma:

• wynagrodzenie chorobowe w wysokości 80% podstawy wymiaru za okres od 30 do 31 marca 2020 r. (przed wejściem w życie nowych przepisów),
• zasiłek chorobowy w wysokości 100% podstawy wymiaru za okres od 1 do 12 kwietnia 2020 r. (od dnia obowiązywania nowych przepisów).

Przykład 2
Pani Zofia pracuje jako pielęgniarka w przychodni. 25 marca źle się poczuła i lekarz stwierdził u niej objawy zapalenia gardła. Lekarz wystawił pani Zofii zwolnienie lekarskie na okres od 25 marca
do 7 kwietnia. Ponieważ była to jej pierwsza niezdolność do pracy w tym roku kalendarzowym, za okres objęty zwolnieniem lekarskim otrzyma wynagrodzenie chorobowe w wysokości 80% podstawy wymiaru. Mimo, że pani Zofia wykonuje zawód medyczny w podmiocie leczniczym, nowe przepisy nie mają w jej przypadku zastosowania, ponieważ jej niezdolność do pracy nie była związana z COVID-19 i nie powstała w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym.

 

Jakie dokumenty są potrzebne do wypłaty zasiłku chorobowego w wysokości 100 %?

Gdy zasiłek pracownikowi lub zleceniobiorcy wypłaca płatnik składek

Dokumenty potrzebne do wypłaty zasiłku chorobowego pracownikowi lub zleceniobiorcy – zasiłek w wysokości 100%, wypłacany przez płatnika składek:

Niezdolność do pracy stwierdzona na podstawie:	Dokumenty
1.      zaświadczenia lekarskiego (e-ZLA)	Oświadczenie ubezpieczonego, które potwierdza, że niezdolność do pracy jest spowodowana COVID-19 (w sytuacja wątpliwych płatnik składek może poprosić o złożenie zaświadczenia od lekarza, który wystawił e-ZLA o związku niezdolności do pracy z COVID-19).
	Stwierdzenie przez płatnika składek, że: ·         ubezpieczony wykonuje zawód medyczny w podmiocie leczniczym, ·         niezdolność do pracy z powodu choroby ubezpieczonego powstała w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym.
1.      decyzji powiatowego inspektora sanitarnego o poddaniu ubezpieczonego  obowiązkowi kwarantanny lub izolacji w związku z COVID-19	Stwierdzenie przez płatnika składek, że: ·         ubezpieczony wykonuje zawód medyczny w podmiocie leczniczym, ·         obowiązkowa kwarantanna lub izolacja wynika ze styczności z osobami chorymi z powodu COVID-19 w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym.

 

Wzór oświadczenia ubezpieczonego, które potwierdza, że niezdolność do pracy jest spowodowana COVID-19

Gdy zasiłek pracownikowi lub zleceniobiorcy wypłaca ZUS

Dokumenty potrzebne do wypłaty zasiłku chorobowego pracownikowi lub zleceniobiorcy – zasiłek w wysokości 100%, wypłacany przez ZUS:

Niezdolność do pracy stwierdzona na podstawie:	Dokumenty
1.      zaświadczenia lekarskiego (e-ZLA)	Oświadczenie ubezpieczonego, które potwierdza, że niezdolność do pracy jest spowodowana COVID-19.
	Zaświadczenie płatnika składek (Z-3/Z-3a), w którym potwierdza (w części Uwagi), że: ·         ubezpieczony wykonuje zawód medyczny w podmiocie leczniczym, ·         niezdolność do pracy ubezpieczonego powstała w związku wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym.
1.      decyzji powiatowego inspektora sanitarnego o poddaniu ubezpieczonego obowiązkowi kwarantanny lub izolacji w związku z COVID-19	Zaświadczenie płatnika składek (Z-3/Z-3a), w którym potwierdza (w części Uwagi), że: ·         ubezpieczony wykonuje zawód medyczny w podmiocie leczniczym, ·         obowiązkowa kwarantanna lub izolacja ubezpieczonego wynika ze styczności z osobami chorymi z powodu COVID-19 w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym.

 

Wzór oświadczenia ubezpieczonego, które potwierdza, że niezdolność do pracy jest spowodowana COVID-19

Pracownik (zleceniobiorca), który otrzymał zaświadczenie lekarskie e-ZLA w związku z COVID-19 składa swojemu płatnikowi składek (pracodawcy, zleceniodawcy) oświadczenie, że niezdolność do pracy jest spowodowana COVID-19.

Płatnik składek wystawia zaświadczenie płatnika składek (Z-3 lub Z-3a), w punkcie „Uwagi” wpisuje, że ubezpieczony wykonuje zawód medyczny w podmiocie leczniczym oraz że jego niezdolność do pracy powstała w związku wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym, przekazuje – wraz z oświadczeniem ubezpieczonego – do ZUS.

Pracownik (zleceniobiorca), który został poddany kwarantannie lub izolacji składa swojemu płatnikowi składek (pracodawcy, zleceniodawcy) decyzję inspektora sanitarnego.

Płatnik składek wystawia zaświadczenie płatnika składek (Z-3 lub Z-3a), w punkcie „Uwagi” wpisuje, że ubezpieczony wykonuje zawód medyczny w podmiocie leczniczym oraz że obowiązkowa kwarantanna lub izolacja ubezpieczonego wynikają ze styczności z osobami chorymi z powodu COVID-19 w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym oraz przekazuje to zaświadczenie – wraz z otrzymaną od ubezpieczonego decyzją – do ZUS.

Dokumenty można przesłać za pośrednictwem portalu Platformy Usług Elektronicznych (PUE) ZUS. W takim przypadku skan lub zdjęcie oświadczenia lub decyzji inspektora sanitarnego, potwierdzonych za zgodność z oryginałem, płatnik składek dołącza do zaświadczenia płatnika składek Z-3 / Z-3a.

Gdy zasiłek chorobowy ma być wypłacony osobie prowadzącej działalność pozarolniczą

Dokumenty potrzebne do wypłaty zasiłku chorobowego osobie prowadzącej pozarolniczą działalność – zasiłek w wysokości 100% wypłacany przez ZUS:

Niezdolność do pracy stwierdzona na podstawie:	Dokumenty
1.      zaświadczenia lekarskiego (e-ZLA)	Oświadczenie ubezpieczonego, że: ·         wykonuje zawód medyczny w podmiocie leczniczym, ·         niezdolność do pracy powstała w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym.
1.      decyzji powiatowego inspektora sanitarnego o poddaniu ubezpieczonego  obowiązkowi kwarantanny lub izolacji w związku z COVID-19	Oświadczenie ubezpieczonego potwierdzające, że: ·         wykonuje zawód medyczny w podmiocie leczniczym, ·         obowiązkowa kwarantanna lub izolacja wynika ze styczności z osobami chorymi z powodu COVID-19 w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym.

 

Oświadczenie można przekazać elektronicznie – za pośrednictwem portalu PUE ZUS. Można je złożyć przy wykorzystaniu wniosku ZAS-53 Wniosek o zasiłek chorobowy. Do wniosku należy dołączyć skan lub zdjęcie podpisanego oświadczenia albo skan lub zdjęcie decyzji inspektora sanitarnego.

Możliwość świadczenia pracy w czasie zasiłku chorobowego i dodatkowego zasiłku opiekuńczego przez osoby wykonujące zawód medyczny

Osoby ubezpieczone, które wykonują zawód medyczny nie tracą od 1 kwietnia 2020 r. prawa do:

1. zasiłku chorobowego, jeżeli w okresie objęcia ich obowiązkową kwarantanną lub izolacją w warunkach domowych, świadczą pracę zdalną na rzecz podmiotu wykonującego działalność leczniczą lub udzielają świadczeń zdrowotnych za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności,
2. dodatkowego zasiłku opiekuńczego, jeżeli świadczą pracę w podmiocie leczniczym w ramach dyżuru medycznego w godzinach innych niż czas zwolnienia od wykonywania pracy w związku z osobistym sprawowaniem opieki nad:

• dzieckiem w wieku do lat 8 lub
• dzieckiem niepełnosprawnym w wieku do lat 16 lub
• dzieckiem legitymującym się orzeczeniem o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w wieku do lat 18 lub
• dzieckiem z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego w  wieku do lat 24 lub
• dorosłą osoba niepełnosprawną

oraz poza normalnymi godzinami pracy.

Przykład
Pani Anna jest lekarzem, jest zatrudniona w szpitalu i pracuje w godzinach od 7:00 do 15:00. Ponieważ przedszkole, do którego uczęszcza jej czteroletni syn jest zamknięte od 12 marca z powodu COVID-19, pani Anna pobiera dodatkowy zasiłek opiekuńczy. Ojciec dziecka pracuje w godzinach
od 8:00 do 16:00. Pani Anna od 2 do 8 kwietnia w godzinach od 20:00 do 6:00, poza obowiązującym ją czasem pracy pełni dyżur w szpitalu. W tym czasie ojciec dziecka zapewnia synowi opiekę.  

Pomimo że Pani Anna wykonuje pracę w czasie pobierania zasiłku opiekuńczego, ma prawo do dodatkowego zasiłku opiekuńczego.

Podstawa prawna

Art. 4b i 4c ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.)

Art. 15 pkt 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie systemu ochrony zdrowia związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz. U. poz. 567)

Link do KOMENTARZA ZUS: https://bit.ly/2YDDD7U

Krystyna Ptok, przewodnicząca OZZPiP o pilnej i bardzo ważnej sprawie:
➡ TRZEBA REJESTROWAĆ I ANALIZOWAĆ PRZYPADKI ZAKAŻEŃ, ZACHOROWAŃ I ZGONÓW NA COVID-19 WŚRÓD PERSONELU MEDYCZNEGO‼

ZWIĄZEK ROBI TO OD SAMEGO POCZĄTKU EPIDEMII‼ PO RAZ KOLEJNY APELUJEMY W TEJ SPRAWIE DO RZĄDU‼